Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Έμμα Γκόλντμαν στην εφημερίδα St. Louis Post Dispatch τον Οκτώβριο του 1897.
[Σημείωση του anarchism.espivblogs.net: στο μεταφρασμένο κείμενο έχουν απαλειφθεί τα προσωπικά σχόλια του δημοσιογράφου με σκοπό να εστιάσουμε στις απόψεις της ίδιας της Γκόλντμαν πάνω στα ζητήματα της ισότητας των φύλων, του γάμου, της θρησκείας και της ανατροφής των παιδιών σε μια ελεύθερη κοινωνία.]
«Ο αναρχισμός έχει να προσφέρει περισσότερα σε μια γυναίκα παρά σε οποιονδήποτε άλλο- να της προσφέρει ό,τι στερείται- ελευθερία και ισότητα.»
Με γρηγοράδα και ειλικρίνεια, η Έμμα Γκόλντμαν, η ιέρεια της αναρχίας, που απελάθηκε από τη Ρωσία, που την τρέμει η αστυνομία και που τώρα φιλοξενείται από τους Αναρχικούς του Σαίντ Λούις, έδωσε αυτή την απάντηση στην ερώτησή μου.
Την συνάντησα στην οδό Όρεγκον 1722, σε ένα παλιομοδίτικο, διώροφο σπίτι- το σπίτι ενός υποστηρικτή, κι όχι ενός συγγενή, όπως δήλωσε. (…)
«Πιστεύεις στον γάμο;» ρώτησα. «Όχι» απάντησε με ευθύτητα.
Ε.Γ. «Πιστεύω πως όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται , κανένας δικαστής, υπουργός, δικαστήριο ή σώμα ανθρώπων δεν έχει λόγο πάνω σε αυτό. Οι ίδιοι είναι που θα καθορίσουν τη σχέση τους, και που θα την τηρούν. Όταν αυτή η σχέση γίνει ενοχλητική για κάποιον από τους δύο, ή και για τους δύο, τότε μπορεί να τελειώσει όσο ήσυχα δημιουργήθηκε.» (…) «Η συμφωνία αυτή πρέπει να γίνεται» συνέχισε «όχι όπως τώρα, για να δώσει στις γυναίκες σπίτι και υποστήριξη, αλλά επειδή υπάρχει αγάπη και αυτή η συνθήκη μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μια εσωτερική επανάσταση δηλαδή, μέσα από την αναρχία.»
(…) «Τι υπόσχεται ο αναρχισμός στις γυναίκες;»
Ε.Γ. «Ο αναρχισμός θα τους προσφέρει τα πάντα- ελευθερία, ισότητα- ό, τι οι γυναίκες στερούνται τώρα.»
«Δεν είναι η γυναίκα ελεύθερη;»
Ε.Γ. «Ελεύθερη! Η γυναίκα είναι σκλάβα του άντρα και των παιδιών της. Θα πρέπει να βρει τη θέση της στον κόσμο της εργασίας όπως ο άντρας, θα πρέπει να είναι ίση με αυτόν στα μάτια του κόσμου, όπως και είναι στην πραγματικότητα. Είναι τόσο ικανή όσο κι εκείνος αλλά όταν δουλεύει παίρνει μικρότερους μισθούς. Γιατί; Επειδή φοράει φούστες αντί για παντελόνια.»
«Αλλά τι θα απογίνει η ιδανική ζωή στο σπίτι και όλα αυτά που τώρα περιτριγυρίζουν μια μητέρα, σύμφωνα με την ιδέα του άντρα»
Ε.Γ. «Η ιδανική ζωή στο σπίτι, πραγματικά! Η γυναίκα, αντί να είναι η βασίλισσα του νοικοκυριού, για την οποία θα μιλάνε τα βιβλία, είναι η υπηρέτρια, η ερωμένη και η σκλάβα του συζύγου και των παιδιών. Χάνει ολόκληρη της την ατομικότητα, δεν της επιτρέπεται να κρατήσει ούτε το όνομά της. Είναι η ερωμένη του Τζον Μπράουν ή η ερωμένη του Τομ Τζόουνς: αυτό και τίποτα άλλο. Έτσι τη βλέπω.»
(…) «Και τι θα κάνετε με τα παιδιά στην εποχή του αναρχισμού;»
Ε.Γ. «Στα παιδιά θα παρέχονται κοινά σπίτια, μεγάλα οικοτροφεία όπου θα τους προσφέρεται σωστή φροντίδα και μόρφωση. Η φροντίδα αυτή θα είναι επαρκής και στις περισσότερες περιπτώσεις καλύτερη από αυτή που θα δέχονταν στα ίδια τους τα σπίτια. Πολύ λίγες μητέρες ξέρουν πως να φροντίζουν σωστά το παιδί τους, έτσι κι αλλιώς. Είναι μια επιστήμη που μόνο λίγοι έχουν μάθει.»
«Αλλά οι γυναίκες που επιθυμούν μια ζωή στο σπίτι και να φροντίζουν οι ίδιες τα παιδιά τους, οι νοικοκυρές, τι θα κάνουν αυτές;»
Ε.Γ. «Ω, φυσικά, οι γυναίκες που το επιθυμούν θα μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους σπίτι και να περιοριστούν όσο αυστηρά θέλουν στα οικιακά καθήκοντα. Αλλά αν μπορούσε να δοθεί σε εκείνες τις γυναίκες που επιθυμούν κάτι παραπάνω η ευκαιρία να φτάσουν όσο ψηλά θέλουν. Χωρίς φτωχούς, χωρίς καπιταλιστές, χωρίς ένα μονάχα κοινό σκοπό στη ζωή, η γη θα μπορέσει να μας προσφέρει τον παράδεισο εκείνο που οι χριστιανοί αναζητούν σε άλλους κόσμους.
(…) «Και ποιος θα φροντίζει τα παιδιά» ρώτησα.
Ε.Γ. «Όλοι» απάντησε, «όλοι έχουν προτιμήσεις και ικανότητες που τους ταιριάζουν για κάποιο επάγγελμα. Εγώ έχω εκπαιδευτεί ως νοσοκόμα. Μου αρέσει να φροντίζω τους αρρώστους. Έτσι θα συμβεί και με κάποιες γυναίκες. Θα θέλουν να φροντίσουν και να διδάξουν τα παιδιά.»
« Τα παιδιά δε θα χάσουν την αγάπη τους για τους γονείς τους και δεν θα στερηθούν τη συντροφιά τους;» Η σκέψη των στοργικών μικρών πλασμάτων να κλείνονται σε κάποιου είδους ορφανοτροφείο πέρασε απ’ το μυαλό μου.
Ε.Γ. «Οι γονείς θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την στοργή τους όπως και τώρα. Μπορούν να περνάνε όσο χρόνο θέλουν εκεί ή να έχουν τα παιδιά μαζί τους όσο συχνά το επιθυμούν. Θα είναι παιδιά της αγάπης- υγιή, αποφασιστικά- και όχι όπως τώρα, γεννημένα στις περισσότερες περιπτώσεις μέσα στο μίσος και τις οικιακές διαμάχες»
«Τι ονομάζεις αγάπη;»
Ε.Γ. «Όταν ένας άντρας ή μια γυναίκα βρίσκει κάποιο χαρακτηριστικό ή κάποια χαρακτηριστικά στον άλλον τα οποία θαυμάζει και έχει μια ακραία επιθυμία να ικανοποιήσει αυτό το άτομο, ακόμη και θυσιάζοντας προσωπικά συναισθήματα. Όταν υπάρχει αυτό το διακριτικό κάτι που τους δένει, εκείνο που όσοι αγαπούν αναγνωρίζουν και το νιώθουν ως τον πυρήνα της ύπαρξής τους, αυτό αποκαλώ αγάπη.»
(…) «Μπορεί ένα άτομο να αγαπήσει πάνω από μια φορά;»
Ε.Γ. «Δεν βλέπω γιατί όχι- αν βρει τα ίδια αξιαγάπητα χαρακτηριστικά σε αρκετά άτομα. Τι θα το απέτρεπε απ’ το να αγαπήσει τα ίδια πράγματα σε όλους;»
«Αν πάψουμε να αγαπάμε έναν άντρα ή μια γυναίκα και βρούμε κάποιον άλλο, όπως είπα και πριν, το συζητάμε και ήρεμα αλλάζουμε τρόπο ζωής. Τα εσωτερικά ζητήματα μιας οικογένειας δε χρειάζεται να συζητούνται στα δικαστήρια και να γίνονται δημόσια ιδιοκτησία. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη στοργή, και έτσι δε χρειάζεται να υπάρχει η ζήλια.
Πικρία; Ναι είπε « αλλά όχι μίσος γιατί κάποιος ή κάποια κουράστηκε από τη σχέση. Το ανθρώπινο είδος πάντα θα κουβαλάει πικρία, όσο η καρδιά χτυπάει στο στήθος μας.» (…)
«Η θρησκεία μου;» επανέλαβε γελώντας «ήμουν εβραϊκής πίστεως μικρή -ξέρετε πως είμαι εβραία- αλλά τώρα είμαι άθεη. Κανείς δε μπόρεσε να αποδείξει ούτε την έμπνευση της Βίβλου ούτε την ύπαρξη θεού με τρόπο ικανοποιητικό κατ’εμέ. Δεν πιστεύω στη μεταθάνατον ζωή, πέρα απ’ τη μετά θάνατον ζωή που βρίσκει η φυσική ύλη που υπάρχει στο ανθρώπινο σώμα. Νομίζω πως αυτό ξαναζεί με κάποια μορφή, και δεν πιστεύω πως ό,τι έχει δημιουργηθεί χάνεται ποτέ- όλα συνεχίζουν με διαφορετικές μορφές. Δεν υπάρχει ψυχή, όλα είναι φυσική ύλη.»
(…) Τη ρώτησα αν σκοπεύει να παντρευτεί.
Ε.Γ. «Όχι, δεν πιστεύω στον γάμο όταν πρόκειται για τους άλλους, και σίγουρα δεν θα κήρυττα ένα πράγμα ενώ κάνω πράξη το αντίθετο.»
(…) Αργότερα, κλείνοντας τη συνέντευξη αυτή, η Γκόλντμαν γελούσε αναφέροντας πως υπήρχαν πενήντα αστυνομικοί στη διάλεξή της το βράδυ της Τετάρτης. «Αν είχε μπει καμία βόμβα σίγουρα θα με είχαν κατηγορήσει για αυτήν», πρόσθεσε.
Πηγή: https://theanarchistlibrary.org/library/emma–goldman–what–is–there–in–anarchy–for–women
Μετάφραση: anarchism.espivblogs.net
