*Αναδημοσιεύση από το athens indymedia
Όπου δε φτάνει η σφῦρα της δικαστικής έδρας, φτάνει η πένα των κομματικών δημοσιογράφων
Όπως επεσήμαιναν παλιότερα οι σύντροφοι κι οι συντρόφισσές μας στους αγώνες αλληλεγγύης -γιατί αν το κράτος έχει συνέχεια, έχει ιστορία κι ο αντικρατικός αγώνας-, «αν οι «αθώοι» αξίζουν την αλληλεγγύη μας, τότε οι «ένοχοι» την αξίζουν πολύ περισσότερο». Η ρητορική διαχωρισμού των αγωνιστ(ρι)ών και των αγώνων σε «αθώους» κι «ενόχους», σε «κοινωνικούς» κι «ενόπλους», κατ’ ουσίαν, εδραιώνει την αντεπαναστατική επίθεση του καθεστώτος προς τον κόσμο του αγώνα κι εν τέλει, προς τον ίδιο τον αγώνα, μέσα από πρακτικές διάσπασης στους συμμορφωμένους άρα και νόμιμους-αρεστούς στο κράτος αγώνες, και τους απείθαρχους-ανεξέλεγκτους άρα και παράνομους για το καθεστώς αγώνες.
Εγγυητές της κομματικής ιδεολογικής περιουσίας, δεν είναι άλλοι/ες από τους/τις δημοσιογράφους που αναπαράγουν με περισσή αφοσίωση στις κομματικές γραμμές, την ανωτέρω αντεπαναστατική ρητορική επίπλαστων διπόλων, με σκοπό τη διάσπαση των υποκειμένων του αγώνα και του ιδίου του αγώνα, στο πλαίσιο ενός «ειδικού πολέμου» συνειδήσεων για τη διασφάλιση της «κοινωνικής ειρήνης» του καθεστώτος. Οι κομματικοί μηχανισμοί -όπως και τ’ αφεντικά-, ίδιοι είναι, αριστεροί και δεξιοί· το ίδιο ισχύει για τους/τις δημοσιογράφους-πραίτορες της κρατικής προπαγάνδας που μέσω της συμπαράταξης της «πληροφορίας» με τον αστικό νόμο, θεμελιώνουν τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο του εχθρού στο πεδίο των συνειδήσεων.
Δε μας εξέπληξε η «δημοσιογραφική ανταπόκριση» σε δύο καθεστωτικά μέσα της αριστεράς (της Εύας Παπαδοπούλου στην Εφημερίδα των Συντακτών και του Κωνσταντίνου Πουλή-υπερασπιστή των δίκιων της έδρας, στο thepressproject), που στο πλαίσιο της προηγούμενης αντεπαναστατικής πολιτικής θέσης, ουσιαστικά, υπερασπίζονται την απόλυτη αποδοχή της αστικής δικαιοσύνης ως ακρογωνιαίου λίθου της αστικής δημοκρατίας τους.
Δεν είναι παρά σκόπιμη η αποσιώπηση, παραποίηση σε σημεία κι εν τέλει, ισοπέδωση της εκτενούς ανάλυσης αντιαντάρτικου λόγου, στην προκειμένη περίπτωση δια στόματος του αναρχικού Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη αλλά και συνολικότερα, των αναρχικών, του αντιεξουσιαστικού κινήματος και της επαναστατικής πάλης εν γένει, σε σχέση με τα ταξικά κριτήρια και θεμέλια της «δικαιοσύνης», ως νομικής οχύρωσης της δικτατορικής εξουσίας κι ως ποινικού-οικονομικού πολέμου στους/τις υποτελείς της. Δεν είναι παρά σκόπιμες η ειρωνεία κι η αλλοίωση της ιστορίας της διεθνιστικής αντίστασης (σε παρελθόν, παρόν και μέλλον) ως άσχετης με το «επίδικο» του πολιτικού στρατοδικείου. Δεν είναι παρά σκόπιμη η παραγνώριση της πραγματικότητας του ταξικού πολέμου κι αυτής των αντιστάσεων εντός του, ως διαλεκτικής της βίας, προς την κατεύθυνση της αποπολιτικοποίησης της υπόθεσης.
Μέσα από την ολοκληρωτική αφαίρεση των υποτιθέμενων «επίδικων» (γεγονότων πραγματικών «εγκληματικών» πράξεων και διώξεων ιδεών) από την πραγματικότητα της ποινικής κρατικής τρομοκρατίας απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις και της νομικής θωράκισης του καθεστώτος με τρομονόμους, συγκροτείται μια ολοκληρωμένη πολεμική απέναντι στον αναρχικό αγώνα και τον κοινωνικό-πολιτικό αγώνα των καταπιεσμένων, προωθείται και κατοχυρώνεται ένας αφοπλισμός των αντιστάσεων με τον πιο βρώμικο τρόπο.
Λένε απροκάλυπτα οι αριστεροί/ές δημ(ι)οσιογράφοι: «η δημοκρατία μας υπερασπίζεται τις ιδέες, ακόμη και τις αναρχικές, αλλά δικαίως διώκει τις πρακτικές συνέπειες αυτών των ιδεών. Κι εμείς (η καθεστωτική αριστερά), είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τις ιδέες των κοινωνικών κινημάτων, αντλώντας ψήφους φυσικά, αλλά και για να σας θάψουμε πιο βαθειά, εάν επιχειρήσετε να πράξετε κατά του καθεστώτος κι υπέρ της αυτονομίας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, ενώ δε θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα πιο βρώμικα όπλα (την ηθική εξόντωση και την αποπολιτικοποίηση), αλλά ακόμη και να χρησιμοποιούμε κι εσάς τους ίδιους εναντίον σας…»
Με αυτά τα τεχνάσματα, η θεσμική αριστερά καταδικάζει κάθε είδους αντίσταση και δουλεύει με τους πιο υπονομευτικούς τρόπους, ηθικά, ιδεολογικά και δικαιϊκά, απέναντι στην επαναστατική κίνηση της ιστορίας, για τη θωράκιση του καθεστώτος· σκοπός της δεν είναι άλλος από την αφομοίωση των κινημάτων στο κοινωνικό νεκροταφείο της καθεστωτικής νομιμότητας.
Εν μέσω προεκλογικής αναθέρμανσης της αυταπάτης κομμάτων κι εξουσίας, η τέως κυβερνητική αριστερά των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών και της νέας νατοϊκής βάσης στην Αλεξανδρούπολη, του νόμου Γαβρόγλου για τα ΑΕΙ και της περιφρούρησης του αντεπαναστατικού δικαιϊκού εργαλείου του 187Α, των εκκενώσεων καταλήψεων και της «Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε.» για την υλοποίηση αναπλάσεων εντός του δήμου Αθηναίων, με έμφαση στις περιοχές των Προσφυγικών και των Εξαρχείων, επιδιώκει τη λήθη στον δρόμο που έστρωσε για τη νυν διαχειρίστρια κυβέρνηση και για την ισχυροποίηση της ολομέτωπης επίθεσης προς την αναρχία και την κοινωνία ολόκληρη.
Έτσι και τ’ αριστερά φερέφωνα όλων των συνιστωσών, παίζουν εν μέσω προεκλογικής περιόδου το παιχνίδι της καταγγελίας της αστυνομικής βίας και των αυθαιρεσιών της δικαιοσύνης, ενώ ταυτόχρονα αποσιωπούν ή και θάβουν τις έμπρακτες κοινωνικές αντιστάσεις, σιγοντάροντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, μαζί με την ποινική εξόντωσή τους, την έλευση της νέας καθεστωτικής αριστεράς ως του λυτρωτή, από την «αυθαίρετη» βία της δεξιάς.
Δεν ξεχνάμε τι σημαίνει εξουσία, λοιπόν.
Σ’ όλη τη διάρκεια του εφετείου, ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης, συνεχίζοντας τον αγώνα του ως αιχμάλωτος του ταξικού πολέμου, εντός του εχθρικού πεδίου των δικαστικών αιθουσών, επιχειρεί μέσω του επαναστατικού λόγου, να εκδιπλωθεί ένας κοινωνικός διάλογος στο πλαίσιο του ταξικού και πολιτικού δικαίου, ενάντια στο νομικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης.
Αντιπολεμική αντίσταση απέναντι στον πόλεμο της «κοινωνικής ειρήνης» κράτους και κεφαλαίου
Κράτος και κεφάλαιο, αριστερό και δεξιό, οι μόνοι τρομοκράτες – Αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες
Πρωτοβουλία αλληλέγγυων
