Ένας Ιρακινός σύντροφος, ο οποίος ήταν βετεράνος της ομάδας WorkersLiberationGroup (Shagila), μια δυναμική οργάνωση αναρχοκομμουνιστικών τάσεων 300 περίπου μελών που αποσχίστηκε από το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα (HSI) το 1973, πήγε στο Ιράν για να συμμετάσχει στην Ιρανική Επανάσταση του 1978, Ο σύντροφος αυτός ανέφερε ότι στο Ιράν εκείνη την εποχή δρούσε μια μαχητική –αναρχική, όπως είπε ο ίδιος- οργάνωση 500 περίπου μελών με το όνομα «Το Ουρλιαχτό του Λαού» ή «Το Δάκρυ του Λαού» (CHK), που αποσχίστηκε από μια μαοϊκή οργάνωση με το όνομα Fedayeen (Φενταγίν).
Όμως, ο εκδότης του ιρανικού αναρχοκομμουνιστικού περιοδικού «Nakhdar» (που κυκλοφορούσε στο Cambridge της Massachusetts των ΗΠΑ, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ήταν συνδεδεμένο με την πρώην αναρχοκομμουνιστική ομοσπονδία NEFAC), που υπήρξε επίσης Fedayeen, αμφισβήτησε την ύπαρξη της οργάνωσης αυτής, αλλά τόσο στις συνθήκες ανακατωσούρας όσο και στις συνθήκες βαθιάς παρανομίας για αριστερές και άλλες πολιτικές οργανώσεις που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο δεν είναι σίγουρο ότι όντως η μια οργάνωση γνώριζε την ύπαρξη της άλλης.
Ο συγγραφέας RyszardKapuscinski που βρισκόταν στην Τεχεράνη στα τέλη του 1979, στο βιβλίο του για τις αιτίες της επανάστασης, με τίτλο «ShahofShahs», αναφέρεται στις «μαχητικές ομάδες της αντιπολίτευσης», συμπεριλαμβανόμενων και «αναρχικών», αλλά ο εκδότης του «Nakhdar» δήλωσε ότι η περιγραφή αυτή ήταν πιθανώς ανακριβής.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Αμερικανού αναρχοσυνδικαλιστή αγωνιστή και συγγραφέα, SamDolgoff, στο βιβλίο του «Fragments», υπήρχε μια ιρανική εξόριστη αναρχική συλλογικότητα στη δεκαετία του 1980.
Επίσης, το 1983, ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ιρανική Αναρχική Ομάδα (IranianAnarchistsGroup – IAG).
Ιρανοί αναρχικοί, επίσης, έστελναν επιστολές στα βορειοαμερικανικά αναρχικά περιοδικά, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκε στην Έσση της (τότε Δυτικής) Γερμανίας η επιθεώρηση «Anzane Ezad» (ή «Esane Azad») («Ο Ελεύθερος Άνθρωπος») από άλλη ομάδα αναρχικών Ιρανών εξόριστων, που ήταν «αφιερωμένη στη διάδοση των αναρχικών ιδεών ανάμεσα στην εξόριστη ιρανική κοινότητα».
Επίσης, περίπου την ίδια εποχή, στη Σουηδία κυκλοφόρησε το φεμινιστικό ιρανικό περιοδικό «Avaye Zan» («Η Φωνή της Γυναίκας»).
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένα μικρό ιρανικό αναρχικό κίνημα ήρθε στην επιφάνεια, διαμέσου δικτύων στην Τεχεράνη και αλλού, αλλά επηρεάστηκε από το ατομικιστικό αναρχικό βιβλίο και μετέπειτα δίκτυο Edris, το οποίο έγινε αντικείμενο κριτικής από το περιοδικό «Nakhdar».
Σχετικά με το Edris παλαιότερα είχαμε μεταφράσει και παρουσιάσει το ακόλουθο κείμενο:
«Στο Ιράν το να προσηλυτιστείς στον αναρχισμό είναι εύκολο, αλλά το να είσαι αναρχικός είναι δύσκολο.
Οι ακόλουθες είναι μερικές από τις ερωτήσεις που μας έκανε ένας σύντροφος από τη Δανία οι απαντήσεις των οποίων θα μπορούσαν να είναι μια καλή παρουσίασή μας.
(Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο δίκτυο στις 5 Μάη 2003).
– Πώς μπορείτε να ορίσετε τις απόψεις σας για τον αναρχισμό;
Λέμε, σύντροφοι σήμερα χρειαζόμαστε μια μεγάλη οργάνωση όλων των αναρχικών από όλο τον κόσμο. Είναι το σημαντικότερο πράγμα που χρειαζόμαστε. Αυτή είναι η άποψή μας για τον αναρχισμό για την ώρα. Και σήμερα μόνο ένωση.
– Η Edris είναι οργάνωση ή μόνο μια ομάδα;
Όχι, είναι μόνο μια αναρχική ιστορία και επίσης η πρώτη αναρχική δουλειά στη γλώσσα Φαρσί. Ονομάσαμε τον ιστοσελίδα μας Edris, γιατί ήταν η πρώτη σπουδαία δράση στο Ιράν. (Επίσης ακούμε και για ένα ιρανικό αναρχικό περιοδικό που ονομάζεται «Nakhdar», αλλά δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με αυτούς*). Στο άμεσο μέλλον θα δημιουργήσουμε μια νέα ιστοσελίδα στο δίκτυο. Τώρα πρέπει να λειτουργούμε μέσω δωρεάν προμηθευτών, επειδή η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια κύρια αναρχική σελίδα. Πριν μια βδομάδα (αρχές Μάη 2003) η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το ίντερνετ θα αυτοελέγχεται.
– Πάνω σε ποια σχέδια εργάζεστε;
Προσπαθούμε να μεταφράσουμε χρήσιμα αναρχικά βιβλία στη γλώσσα Φαρσί. Καθώς και να δημιουργήσουμε μια ιστοσελίδα στα αγγλικά ώστε να αποκτήσουμε ένα σύνδεσμο με αναρχικούς από το Ιράν και άλλες χώρες, δηλαδή μια ένωση όλων των αναρχικών στον κόσμο.
– Πόσο μεγάλο είναι το αναρχικό περιβάλλον το Ιράν;
Δεν υπάρχει κάποια οργάνωση ή ινστιτούτο, γιατί δεν έχουμε την ευκαιρία να προβούμε σε προφανείς κινήσεις εδώ. Μόνο εξαιτίας της κυβέρνησης. Και ο λόγος που το ανακριτικό τμήμα της κυβέρνησης μας επέτρεψε να δημοσιεύσουμε την αναρχική μας δουλειά εδώ ήταν ότι δεν χρησιμοποιήσαμε την λέξη «αναρχικός» και τη βάλαμε στο πίσω εξώφυλλο.
– Υπάρχουν γυναίκες αναμειγμένες στον αναρχικό αγώνα και πώς αυτό συνδέεται με την κατάσταση των γυναικών γενικότερα;
Οι γυναίκες (αλλά και οι άνδρες) εδώ δεν δίνουν καμία σημασία στον αναρχισμό αλλά και γενικότερα σε ό,τι τελειώνει σε –ισμό.
– Τι νομίζετε ότι θα συμβεί στο Ιράν τα επόμενα χρόνια; Θα αλλάξει κάτι και πώς;
Εάν το πετρέλαιό μας τελειώσει μια μέρα θα είναι κάτι που θα μας αλλάξει και θα μας αφήσει να καθορίσουμε την μοίρα μας.
Πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από σύντροφοι… είμαστε αδελφοί και αδελφές και επίσης δεν ακολουθούμε τους κομμουνιστές.
Δυστυχώς δεν υπάρχει στον αναρχισμό μια σταθερή ενότητα. Και πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή η ενότητα ανάμεσα στους αναρχικούς της Ευρώπης και της Αμερικής δεν υπάρχει ευκαιρία να δράσουμε έξω από αυτούς τους δύο κύριους πόλους. Για παράδειγμα εδώ έχουμε έλλειψη από αναρχικές πρώτες ύλες (βιβλία, άρθρα, περιοδικά…), φυσικά είναι αλήθεια ότι μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτά μέσω του ίντερνετ, αλλά δεν μπορεί αυτό να αντικαταστήσει τις αυθεντικές πηγές. Επίσης η ύπαρξη μιας δικτατορικής κυβέρνησης κάνει την κατάσταση χειρότερη. Έτσι οι σύντροφοι δεν ξεχνούν ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει μια αναρχική ένωση (ειδικά στην Ευρώπη και στην Αμερική), δεν θα έχουμε ελπίδα ακόμα και να δημιουργήσουμε ένα anarchism.com Και για μας τώρα υπάρχουν ζητήματα όπως ο πόλεμος στο Ιράκ.
Όσον αφορά μια αναρχική ένωση στην Ευρώπη και την Αμερική, εννοούμε μια διεθνή ένωση, που η βάση της να είναι κάπου στην Ευρώπη ή στην Αμερική. Και η ένωση αυτή θα μπορεί να οργανώνει (σ.τ.μ.: μάλλον να συντονίζει εννοούν οι Ιρανοί σύντροφοι) όλες τις άλλες αναρχικές οργανώσεις και δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο. Και εάν μια μέρα προσπαθήσεις να οργανώσεις ένα συνέδριο στην Ευρώπη, πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερα να οργανωθεί κάπου στη Μέση Ανατολή ή στην κεντρική Ασία, επειδή κάνοντας ένα συνέδριο στην Ευρώπη θα είναι ακριβό και θα είναι αδύνατον σχεδόν για τους Ασιάτες συντρόφους (ειδικά αυτούς από τις χώρες της Μέσης Ανατολής) και εξαιτίας της εκεί πολιτικής κατάστασης, να το παρακολουθήσουν.
Όσον αφορά το anarchism.com θέλουμε να πούμε ότι έχοντας μια τέτοια ιστοσελίδα αποτελεί μια συμβολική κίνηση και θα δείξει τη δύναμή μας. Θα δείξει ότι είμαστε ενωμένοι και μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί για ένα κόσμο προς τον αναρχισμό. Μια τέτοια ιστοσελίδα θα έχει αρκετούς επισκέπτες και από στατιστικές μπορείς να δεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς ψάχνουν για μια αναρχική βάση ή δίκτυο. Αλλά όπως ξέρετε δεν έχουμε έναν κύριο χώρο, έχουμε αρκετούς υπο-χώρους από άλλες ιστοσελίδες διαφόρων στο δίκτυο. Και το πρόβλημά μας αυτό θα λυθεί κυρίως μέσω της ένωσης.
Πιστεύουμε ότι η ομάδα μας είναι μια από τις γνησιότερες αναρχικές ομάδες και οργανώσεις στον κόσμο. Αλλά πάντα προσπαθούμε να στέλνουμε τη δουλειά μας σε συντρόφους σε όλο τον κόσμο ελεύθερα, επειδή θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε ο ένας κοντά στον άλλον.
Για περισσότερες πληροφορίες:
www.edris.s5.com/iranian_anarchism.html
Φυσικά, να πούμε ότι αυτές οι συλλογικότητες και τα δίκτυα δεν υπάρχουν σήμερα.
Το, δε, «Nakhdar» ήταν ένα ιρανικό αναρχικό περιοδικό από το Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, με την εκδοτική ομάδα του οποίου μπορούσε κάποιος να έρθει σε επαφή μέσω της πρώην Anarcho–CommunistUnionofBoston (ACUB) της North Eastern Faderation of Anarchist Communists (NEFAC). Στο τεύχος 10 του περιοδικού της NEFAC «The Northeastern Anarchist» δημοσιεύεται εκτεταμένη συνέντευξη του εκδότη του «Nakhdar», Payman Piedar,που μπορεί να βρεθεί σήμερα στη διεύθυνση http://nefac.net/node/1731
*Αρχική σύνθεση κειμένου «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», 3 Μάη 2009.
