Το παρακάτω κείμενο απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας και την νεολαία των δυτικών προαστίων και όχι μόνο. Θα μοιραστεί στο πλαίσιο των σταθερών αντιεκλογικών μας δράσεων.
6 + 1 ΛΟΓΟΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΟΧΗΣ
Ενόψει των κοινοβουλευτικών εκλογών της 21ης Μαΐου οι αναρχικοί οφείλουμε ξανά να υπενθυμίσουμε ότι η ελευθερία εκλογής αφεντικών δεν καταργεί ούτε τα αφεντικά ούτε τους δούλους. Σε μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση, χωρίς να αγνοούμε τις ιδιαιτερότητες της, θα κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου και προς όλη την εργατική τάξη, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, σε κάθε άνεργο και σε κάθε νεολαίο θα πούμε:
Α) Η ψήφος στα κόμματα εξουσίας είναι συνενοχή.
Β) Η στήριξη κομμουνιστικών κομμάτων αποτελεί στην πραγματικότητα εγκλωβισμό και ανάχωμα στην λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση. Οδηγεί στην υποστήριξη χρεoκοπημένων ιδεολογιών και προτάσεων οι οποίες όπου εφαρμόστηκαν δεν χειραφέτησαν τις εργατικές τάξεις και τους λαούς.
Γ) Η στήριξη «μικρότερων κομμάτων» ούτε αμφισβητεί ούτε εναντιώνεται στο σάπιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα που μας συνθλίβει καθημερινά την ζωή και την εργασία.
Δ) Δεν υπάρχει αντισυστημική ψήφος
Ακολουθούν 6 + 1 λόγοι υπέρ της εκλογικής αποχής τους οποίους καλούμε τον καθένα και την καθεμία να εξετάσει και να αξιολογήσει κριτικά προτού καταλήξει ποιον και αν θα στηρίζει στις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές.
- Η ΨΗΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ
Με την ψήφο προς τους υποψήφιους κυβερνητικούς διαχειριστές ούτε συμμετέχουμε στην λήψη των αποφάσεων, ούτε συνδιαμορφώνουμε τους τρόπους επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων. Αντιθέτως, διαμέσου της ψήφου αναθέτουμε σε ένα σώμα αντιπροσώπων να αποφασίζει για λογαριασμό μας. Ψηφίζω και εκλέγω κυβέρνηση σημαίνει παραιτούμε απ’ τα κοινά, παραιτούμε από την ενεργή εμπλοκή μου στα προβλήματα του κοινωνικού βίου και μεταβιβάζω την διαχείριση της ζωής μου στην υπαιτιότητα άλλων.
Κοιτώντας ακόμη βαθύτερα θα πρέπει να αναλογιστούμε ποιο είναι και το ίδιο το περιεχόμενο των αποφάσεων πάνω στο οποίο μια κυβέρνηση καλείται να παίρνει θέση. Μια κυβέρνηση αστικού καπιταλιστικού κράτους είναι η διαχειρίστρια κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων που αφορούν τους όρους λειτουργίας της οικονομίας, της κοινωνίας και του πολιτεύματος. Αποφασίζει δηλαδή πάνω σε ένα ήδη θεσπισμένο πλαίσιο κοινωνικών σχέσεων το οποίο εκφράζεται πάνω σε οικονομικές σχέσεις ανισότητας (οι πολλοί εργάζονται αλλά οι λίγοι πλουτίζουν), πολιτικής ανελευθερίας (οι πολλοί ψηφίζουν αλλά οι λίγοι αποφασίζουν) και κοινωνικής υποδούλωσης (αν αντισταθείς, οι αφέντες σου θα σε τσακίσουν ξαμολώντας τα όργανα καταστολής).
Επομένως, πριν διαλέξουμε εκλογικά τον διαχειριστή της ανισότητας, της ανελευθερίας και της υποδούλωσης, ίσως πρώτα να αναρωτηθούμε κατά πόσο αξίζει ο συμβιβασμός και η υποταγή σε αυτές τις εγκαθιδρυμένες κοινωνικές και ταξικές σχέσεις. Να προβληματιστούμε και να αποφασίσουμε εν τέλει, αν συμφωνούμε με το υπάρχον οικονομικό μοντέλο (καπιταλισμός), την υφιστάμενη κοινωνική οργάνωση (κράτος) και το παρόν πολίτευμα (αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία). Μόνο έτσι, η απόφαση θα είναι κριτική και συνειδητή και μόνο έτσι ο σχηματισμός άποψης θα είναι αυτόβουλος και όχι προπαγανδιστικά διαμορφωμένος από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του καθεστώτος.
- ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Πριν μια δεκαετία η έκφραση της λαϊκής οργής είχε λάβει τέτοιον χαρακτήρα, που έκανε το πολιτικό προσωπικό να τρέμει. Οι πολιτικοί που ψήφισαν μνημονιακά αντικοινωνικά μέτρα για την «σωτηρία της οικονομίας» (δηλαδή της καπιταλιστικής οικονομίας) κυνηγιόντουσαν όπου κι αν εμφανίζονταν. Πώς έγινε τόσα χρόνια μετά, η Νέα Δημοκρατία να επιβιώνει παρά τα εγκλήματά της, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν το θράσος να εμφανίζονται σε διαδηλώσεις και το ΠΑΣΟΚ να επανεμφανίζεται ως κυβερνητικός εταίρος;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα των πλουσίων, του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγάλων συμφερόντων αυτού του τόπου. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος. Με την διαφορά ότι ως «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα είναι περισσότερο συνυφασμένο με μια εποχή κομματικού κράτους και φυσικά συνυφασμένο με εποχές ασυδοσίας, λαμογιάς και ρουσφετιών. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ είναι κόμματα με μακρά ιστορία: στα σκάνδαλα και στα αντιλαϊκά εγκλήματα.
Αν είσαι εργαζόμενος/η, άνεργος/η ή χαμηλοσυνταξιούχος, αν είσαι νέος/α που δεν προέρχεται από τις εύπορες οικογένειες, ψηφίζοντας δεξιά, δηλαδή την παράταξη των πλουσίων, είναι σαν να υπογράφεις συνειδητά τον αργό σου θάνατο. Αλλά και ψηφίζοντας αριστερά και κεντροαριστερά, τις παρατάξεις δηλαδή των πλουσίων που κατ’ όνομα επικαλούνται τους φτωχούς, πράττεις και πάλι ακριβώς το ίδιο. Άλλωστε, όπως δήλωσε με περισσή ειλικρίνεια η Πόπη Τσαπανίδου «ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ δεν διαφέρουν στα κρίσιμα θέματα». Εμπλουτίζοντας την δήλωση της εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, θα λέγαμε ότι «όλα τα κόμματα που διεκδικούν την διαχείριση της αστικής εξουσίας, δηλαδή την διαχείριση αυτού του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος που μας εξαθλιώνει, δεν θα διαφέρουν στα κρίσιμα θέματα». Αυτή η διαπίστωση μπορεί να επαληθευτεί και μέσα από την εμπειρία μας, εάν αναρωτηθούμε τι πραγματικά άλλαξε στην ζωή μας μέσα από την διαδοχή των κυβερνήσεων και όλες τις πιθανές κυβερνητικές παραλλαγές (κυβερνήσεις αυτοδυναμίας, συνεργασίας, “ειδικού σκοπού”) που έχουν δοκιμαστεί μέσα στα χρόνια της κρίσης;
Μέσα από την αναγκαία για το σύστημα κυβερνητική εναλλαγή, ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε την χρήσιμη εφεδρεία των μεγάλων αφεντικών του τόπου. Αυτός που ανέλαβε για λογαριασμό τους, να βγάλει το φίδι από την τρύπα υπογράφοντας το 3ο και το 4ο μνημόνιο σε μια εποχή που η κοινωνική πλειοψηφία είχε ξεσηκωθεί και η δεξιά δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τις λαϊκές εξεγέρσεις και αντιστάσεις. Όσα αντικοινωνικά και αντιλαϊκά μέτρα ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν ψηφίσει μαζί όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις έως τότε. Κι αυτό, γιατί με τον λαό στους δρόμους, δεν θα μπορούσαν. Μόνο η εξαπάτηση του λαού από μια αριστερή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θα μπορούσε να εξασφαλίσει την κοινωνική και ταξική ειρήνη που το σύστημα είχε ανάγκη για να συνεχίσει απρόσκοπτα την βίαιη φτωχοποίηση και εξαθλίωση των δυνάμεων της εργασίας υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών.
- ΤΟΤΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Τι σημαίνει άραγε «μικρό κόμμα»; Και πόσο μικρό θα παραμείνει αν όλοι μαζί πάμε και το ψηφίσουμε; Δεν υπάρχει πιο απολίτικη, πιο ασυνάρτητη και πιο συστημική λογική, από αυτήν που λέει «ψήφισε ένα μικρό κόμμα».
Είναι απολίτικη γιατί κάθε κόμμα έχει όνομα, θέσεις και διακηρυγμένους σκοπούς. Η ψήφος στα τυφλά, αγνοώντας τι είναι αυτό το «μικρό κόμμα» είναι στην πραγματικότητα μια απολίτικη ψήφος.
Είναι ασυνάρτηση (όχι μόνο γιατί είναι η λογική που έφερε τον Λεβέντη και τον Βελόπουλο στην βουλή) αλλά γιατί η μαζική στράτευση στο «μικρό κόμμα» οδηγεί προοπτικά στην εκλογική του μεγέθυνση, άρα και στην αποδόμηση του αρχικού επιχειρήματος βάσει του οποίου ψηφίστηκε. Τέτοια «μικρά κόμματα» τόσο από την δεξιά (όπως το ΛΑΟΣ και οι ΑΝΕΛ), όσο και από το “κέντρο” (ΠΟΤΑΜΙ) και την αριστερά (ΔΗΜΑΡ) έπαιξαν πολύ βρώμικο ρόλο την τελευταία δεκαετία, ως στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος, είτε από θέσεις εξουσίας συμμετέχοντας σε κυβερνητικούς σχηματισμούς είτε ψηφίζοντας μνημόνια. Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και με το ΜΕΡΑ25 που όλη την προηγούμενη περίοδο επιζητούσε διακαώς την προεκλογική προγραμματική σύγκλιση με τα “προοδευτικά” κόμματα εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) με σκοπό τον από κοινού σχηματισμό κυβέρνησης και που καμία εντύπωση δεν θα μας προκαλέσει, παρά τις προεκλογικές πολεμικές κορώνες εναντίον τους που αποσκοπούν στο μεγαλύτερο “ψαρεμα” ψήφων μέσα σε μια κοινή “δεξαμενή” ψηφοφόρων, να αποτελέσει εν τέλει εταίρο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Είναι συστημική, γιατί η λογική «ψηφίζουμε μικρό κόμμα» προσπαθεί με κάθε τρόπο να συρρικνώσει την αποχή και την απαξίωση στο πολιτικό σύστημα και στόχος της είναι, μέσα από γελοία επιχειρήματα, να στριμώξει και να εγκλωβίσει στην αστική πολιτική, όσους/ες δεν είναι κομματικά στρατευμένοι και σκόπευαν να μην ψηφίσουν. Εκτός αυτού, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω αυτά τα λεγόμενα μικρά κόμματα αποτελούν στην πραγματικότητα χρήσιμες εφεδρείες και δεκανίκια του συστήματος που αφού εκπληρώσουν αυτόν τον συστημικό τους ρόλο συρρικνώνονται και εξαφανίζονται από τον πολιτικό χάρτη, και παράλληλα συχνά αφομοιώνονται μέσα στα κόμματα εξουσίας τροφοδοτώντας τα με στελέχη.
- ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΨΗΦΟΣ
Κάθε ψήφος στις αστικές εκλογές είναι συστημική. Κάθε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, διεκδικεί την διαχείριση του συστήματος.
Η λογική της τάχα «αντισυστημικής ψήφου» είναι αυτή που έφερε τα συστημικά σκυλιά του φασισμού και του ναζισμού στο πολιτικό προσκήνιο. Τους ανθρώπους εκείνους που ξεπλένουν το κεφάλαιο λέγοντας πως για την φτώχεια φταίνε οι φτωχοί, που θέλουν ένα φιλοπόλεμο και ολοκληρωτικό κράτος ελέγχου, μαζικών εκτελέσεων και φυλακίσεων αντιφρονούντων, που ονειρεύονται την θανάτωση όσων αντιλαμβάνονται ως «διαφορετικών».
Αυτή η λογική αναπαράγεται κατά κόρον και σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ με τις συνεχείς αναφορές τους στην “αντισυστημική ψήφο” προς το κόμμα του νεοναζι Κασιδιάρη, αβαντάροντας στην ουσία το προφίλ που ο ίδιος θέλει να χτίσει. Για να τελειώνουμε λοιπόν, με αυτό το αφήγημα και τον εγκλωβισμό ανάμεσα στην “διαμάχη” φασισμού και δημοκρατίας θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα φασιστοειδή και οι νεοναζί δεν είναι αντισυστημικοί. Είναι το μακρύ χέρι της συστημικής βαρβαρότητας. Και είναι καιρός να στείλουμε τόσο αυτούς, όσο και τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και κάθε μισανθρωπική ιδέα, που είναι σύμφυτη με την αστική δημοκρατία και το υπάρχον καθεστώς, στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας μια και καλή.
- ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΚΕ;
Τα δεσποτικά σοσιαλιστικά κράτη του προηγούμενου αιώνα αποτέλεσαν την καλύτερη απόδειξη της αναρχικής κριτικής στον μαρξισμό. Δεν οδήγησαν ούτε σε αταξικές και ελεύθερες κοινωνίες ούτε άλλαξαν την ποιότητα ζωής της εργατικής τάξης. Ο εξουσιαστικός σοσιαλισμός, στον αντίποδα του ελευθεριακού, επαναστατικού σοσιαλισμού των αναρχικών, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στην αναπαραγωγή ανισοτήτων και ανελευθεριών για τους λαούς και τις εργατικές τάξεις.
Το ΚΚΕ ως εκπρόσωπος του μαρξισμού-λενινισμού και της «δικτατορίας του προλεταριάτου» πρεσβεύει ένα καταπιεστικό κράτος κοινωνικής ανελευθερίας και ιεραρχιών που ιστορικά χρεοκόπησε. Το ίδιο το κόμμα, δεν είναι ούτε εχθρός ούτε αντίπαλος της αστικής κοινωνίας, αλλά ένας ακόμη, σταθερός στυλοβάτης του αστικού πολιτικού συστήματος και η πορεία του το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια.
- ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΚΕ;
Δεν υπάρχει αριστερότερα του ΚΚΕ. Τα υπόλοιπα μορφώματα της κομμουνιστικής αριστεράς, οι διάφορες γραφικές παραφυάδες, πρεσβεύουν τα ίδια αποτυχημένα εξουσιαστικά προγράμματα. Με την διαφορά ότι πολλά από αυτά, όπως π.χ. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι παρά γλάστρες της σοσιαλδημοκρατίας, άτυποι δηλαδή σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια αναρρίχησης τους στις εκλογές.
Η επαναστατική ιδεολογία των εργαζομένων είναι ελευθεριακή και όχι εξουσιαστική και δεν έχει καμία σχέση με τα κομμουνιστικά κόμματα. Η επαναστατική ιδεολογία των εργαζομένων είναι ο αναρχισμός και όχι ο μαρξισμός, που σε όλες τις ιστορικές παραλλαγές του χρεοκόπησε και διαιώνισε, μέσα στα σοσιαλιστικά κράτη, τα ίδια κοινωνικά και ταξικά προβλήματα.
Η ελπίδα για μια αταξική κοινωνία ισότητας βρίσκεται ενσωματωμένη στις αναρχικές προτάσεις, τις οποίες τα κομμουνιστικά κόμματα τον προηγούμενο αιώνα πολέμησαν με το όπλο στο χέρι, σφαγιάζοντας και φυλακίζοντας τα ελευθεριακά κινήματα σε όλη την γη.
ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑΖΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ
Αν και η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση προβλέπεται αμφίρροπη, το μοναδικό δεδομένο αυτή την στιγμή, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, βρίσκεται στην συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στο νέο κυβερνητικό σχήμα, στο ενδεχόμενο μη αυτοδύναμης κυβέρνησης ούτε στην πρώτη ούτε στην δεύτερη κάλπη. Ψηφίζοντας δηλαδή Μητσοτάκη ή Τσίπρα παίρνεις δώρο τον Ανδρουλάκη και νομιμοποιείς ξανά ένα κόμμα που επί χρόνια βρέθηκε στο τιμόνι της εξουσίας και η διακυβέρνηση του είναι συνώνυμη της χρεοκοπίας και της υπαγωγής στα λαοκτόνα και εργατοκτόνα μνημόνια και ως εκ τούτου, με τις δραματικότερες στιγμές βίαιης λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου και των εργασιακών δικαιωμάτων των τελευταίων δεκαετιών.
Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, είναι εχθροί του λαού και όχι σύμμαχοι στην καλυτέρευση των ζωών μας. Κάθε ψήφος υποστήριξης τους, είναι ψήφος διαιώνισης της λεηλασίας μας και είναι ψήφος βάναυσης προσβολής της αξιοπρέπειας και της μνήμης μας.
Αντίστροφα, η ψήφος στην κομμουνιστική αριστερά οπλίζει τους κομματικούς μηχανισμούς χρεοκοπημένων προτάσεων, που στο όνομα της εργατικής τάξης, θέλουν να εγκαταστήσουν δικτατορικά καθεστώτα, εξουσιαστικής επιβολής της. Είναι καιρός να τελειώσουμε με αυτούς και να οργανώσουμε το ελευθεριακό κίνημα των εργαζομένων που θα παλέψει για την χειραφέτηση των δυνάμεων της εργασίας έξω απ’ τα αποτυχημένα προγράμματα του εξουσιαστικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού, με στρατηγικό στόχο την αταξική – ακρατική κοινωνία.
Τέλος, να τσακίσουμε τους νεοναζί και το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει χωρίς καμία εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη και την δημοκρατία που ενώ καθημερινά δολοφονεί πρόσφυγες και μετανάστες σε θάλασσες και σύνορα ταυτόχρονα αυτοανακηρύσσεται ως δήθεν εχθρός των φασιστών και ναζιστών.
Απέναντι στο κυρίαρχο σύστημα, τις επικείμενες εκλογές και την νέα κυβέρνηση εμείς αντιτάσσουμε:
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΚΙΤΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟ ΜΑΚΡΙ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
