Ο αναρχισμός στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα αστείο. Συμβολίζοντας κάποτε σκληρούς αγώνες για ελευθερία, η λέξη έχει πλέον απογυμνωθεί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για στενόμυαλες, διαχωριστικές και μισητές ταυτοτικές πολιτικές από ακτιβιστές της μεσαίας τάξης που προσπαθούν να προστατεύσουν τα προνόμιά τους. Γράφουμε αυτό το φυλλάδιο ώστε να ανακτήσουμε τον αναρχισμό από αυτούς τους πολιτικούς ταυτότητας.
Γράφουμε ως αυτοπροσδιοριζόμενοι αναρχικοί, βλέποντας τις ρίζες μας στους πολιτικούς αγώνες του παρελθόντος. Είμαστε αντιφασίστες, αντιρατσιστές, φεμινιστές. Θέλουμε να δούμε ένα τέλος σε κάθε καταπίεση και παίρνουμε ενεργό ρόλο σε αυτούς τους αγώνες. Ωστόσο, αφετηρία μας δεν είναι η περίπλοκη γλώσσα των αριστερών φιλελεύθερων ακαδημαϊκών, αλλά ο αναρχισμός και οι αρχές του: η ελευθερία, η συνεργασία, η αμοιβαία βοήθεια, η αλληλεγγύη και η ισότητα για όλους ανεξάρτητα. Οι ιεραρχίες της εξουσίας, όπως κι αν εκδηλώνονται, είναι εχθροί μας.
Οι πολιτικές ταυτότητας είναι μέρος της κοινωνίας που θέλουμε να καταστρέψουμε.
Οι πολιτικές ταυτότητας δεν είναι απελευθερωτικές, αλλά ρεφορμιστικές. Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα έδαφος αναπαραγωγής για επίδοξους πολιτικούς ταυτότητας της μεσαίας τάξης. Το μακροπρόθεσμο όραμά τους είναι η πλήρης ενσωμάτωση παραδοσιακά καταπιεσμένων ομάδων στο ιεραρχικό, ανταγωνιστικό κοινωνικό σύστημα που είναι ο καπιταλισμός και όχι η καταστροφή αυτού του συστήματος. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο Καπιταλισμός Ουράνιου Τόξου (Ροζ Καπιταλισμός) – μια πιο αποτελεσματική και εκλεπτυσμένη μορφή κοινωνικού ελέγχου, όπου ο καθένας έχει την ευκαιρία να παίξει ένα ρόλο! Περιορισμένοι στον «ασφαλή χώρο» των ομοίων τους, οι πολιτικοί της ταυτότητας γίνονται ολοένα και πιο απομονωμένοι απ’ τον πραγματικό κόσμο.
Ένα καλό παράδειγμα είναι η «queer θεωρία» και πώς αυτή έχει πωληθεί στις κυρίαρχες εταιρίες. Η έννοια του queer δεν πάει πολύς καιρός που ήταν κάτι ανατρεπτικό, υποδηλώνοντας την ακαθόριστη σεξουαλικότητα, μία επιθυμία να ξεφύγουμε από τις προσπάθειες της κοινωνίας να ορίσει, να μελετήσει και να διαγνώσει τα πάντα, από την ψυχική μας υγεία μέχρι τη σεξουαλικότητά μας. Ωστόσο, με ελάχιστες προσπάθειες από την πλευρά της ταξικής κριτικής, η έννοια υιοθετήθηκε εύκολα από τους πολιτικούς της ταυτότητας και τους ακαδημαϊκούς ώστε να δημιουργήσουν μια ακόμη αποκλειστική ταμπέλα για μια ελκυστική μερίδα ανθρώπων που, ειρωνικά, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από απελευθερωτική. Όλο και περισσότερο, η έννοια του κουήρ είναι ένα ωραίο έμβλημα που έχει υιοθετηθεί από μερικούς για να προσποιηθούν ότι είναι και αυτοί καταπιεσμένοι και να αποφύγουν να τους επικρίνουν για την σκατένια, μπουρζουάδικη πολιτική τους.
Δεν θέλουμε να μάθουμε για το επόμενο DIY σκηνικό, την queer βραδιά ή το φεστιβάλ καταληψιών [squatter fest] που αποκλείει όσους δεν έχουν σωστή γλώσσα, κώδικα ενδυμασίας ή κοινωνικούς κύκλους. Επιστρέψτε όταν έχετε κάτι πραγματικά ουσιώδες, ανατρεπτικό και επικίνδυνο για το καθεστώς.
Οι πολιτικές ταυτότητας είναι στενόμυαλες, δημιουργούν αποκλεισμούς και διχάζουν. Σε μια εποχή που πρέπει να φτάσουμε έξω από τους δικούς μας μικρούς κύκλους, περισσότερο από ποτέ, οι ταυτοτικές πολιτικές το μόνο που κάνουν είναι να ομφαλοσκοπούν εντός τους. Δεν είναι τυχαίο. Ενώ ισχυρίζονται ότι αφορούν την συμμετοχή ανθρώπων που διαφορετικά θα μπορούσαν να αποκλειστούν ή να περιθωριοποιηθούν, είναι εξαιρετικά απαγορευτικές, διαιρώντας τον κόσμο σε δύο ευρείες ομάδες: τους Αδιαμφισβήτητα Καταπιεσμένους και τους Εγγενώς Προνομιούχους. Υπάρχουν λίγες γκρίζες περιοχές που επιτρέπονται στην πράξη, ενώ οι συγκρούσεις μεταξύ αυτών των ομάδων συνεχίζονται.
Το πιάνουμε, δεν είναι μόνο η τάξη, αλλά αν δεν μπορούμε έστω να κινητοποιηθούμε μαζί ώστε να αναγνωρίσουμε ποιος πραγματικά κατέχει τα ηνία της εξουσίας, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα να φτάσουμε οπουδήποτε. Εάν το όραμά τους ήταν αληθινά απελευθερωτικό για όλους, τότε δεν θα είχαν μια πολιτική διχασμού, η οποία βάζει συνεχώς μια ομάδα εναντίον άλλης, με τρόπο που ομοιάζει με τον καπιταλισμό και τον εθνικισμό. Πράγματα που θολώνουν την απλή διττότητα του καταπιεσμένου ενάντια στον προνομιούχο, όπως προσωπικές εμπειρίες ή τραύματα (που δεν μπορούν απλά να συνοψιστούν από την ταυτότητα ενός ατόμου ως μέλους μιας καταπιεσμένης ομάδας) ή πράγματα που οι άνθρωποι μπορεί να μην αισθάνονται άνετα να μιλάνε, όπως η ψυχική υγεία ή η τάξη, συχνά αγνοούνται ηθελημένα από τους πολιτικούς της ταυτότητας.
Όπως, φυσικά, είναι το πιο φαινομενικά προφανές σημείο: τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε υπερβαίνουν την κουηροφοβία ή την τρανσοφοβία, αλλά εστιάζουν σε ολόκληρο το γαμημένο σύστημα της υποδούλωσης του πλανήτη, της καταστροφής, της εκμετάλλευσης και του εγκλεισμού. Δεν θέλουμε να δούμε κανέναν στο σύστημα των φυλακών, είτε πρόκειται για τρανς μαύρες γυναίκες, είτε για λευκούς cis (1) άνδρες (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων στο Ηνωμένο Βασίλειο). Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πολιτικές που βασίζονται σε μια τέτοια αποκλειστικότητα οδηγούν σε συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις και στο να βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως εχθρό, ιδιαίτερα δεδομένης της ευπάθειας στην εκμετάλλευση από μεσαίας τάξης μανατζαρέους ταυτοτικών πολιτικών.
Οι πολιτικές ταυτότητας είναι εργαλείο των μεσαίων τάξεων. Είναι καταφανές πως χρησιμοποιήθηκε και καταχράστηκε από ευφραδείς, καλά μορφωμένους εκπροσώπους ομάδων για να εδραιώσουν και να διατηρήσουν τη δική τους εξουσία μέσα από τον πολιτικαντισμό, το δόγμα και τον εκφοβισμό. Τα ευκατάστατα υπόβαθρα αυτών των ακτιβιστών προδίδονται όχι μόνο με τη χρήση ακαδημαϊκής φρασεολογίας αλλά και με την αίσθηση ανωτερότητας και αυτοπεποίθησης για τους εαυτούς τους, ώστε να κάνουν χρήση του χρόνου και της ενέργειας άλλων ακτιβιστών για να εστιάσουν προς αυτούς και τα συναισθήματά τους. Πράγματι, η απουσία ηθικής της εργασίας, μια κάποια ευθραυστότητα, και μια εμμονή με την ασφάλεια και τη γλώσσα, όχι όμως για τις υλικές συνθήκες και την ουσιαστική αλλαγή είναι άλλες πτυχές που αποκαλύπτουν το ταξικό υπόβαθρο πολλών πολιτικών της ταυτότητας.
Αυτό το βλέπουμε με την ευκολία αυτών των ανθρώπων να «φωνάζουν» σε άλλους για την παραμικρή απόκλιση από τον κώδικα πρακτικής που έχουν επιβάλει μονομερώς, υποθέτοντας ότι όλοι πρέπει να σκέφτονται όπως εκείνοι ή να έχουν το χρόνο να αφιερώσουν στην εκμάθηση του. Έτσι, αγνοούν την πραγματικότητα της καθημερινής ταξικής πάλης.
Υπάρχει μια ψευδής ισοδυναμία μεταξύ του μέλους των Αδιαμφισβήτητα Καταπιεσμένων και του ανήκειν στην εργατική τάξη. Αντίθετα, πολλοί από τους Αναμφισβήτητα Καταπιεσμένους υιοθετούν φιλελεύθερες αξίες ριζωμένες στην καπιταλιστική ιδεολογία, αντί να είναι αληθινά απελευθερωτικοί.
Μια πολιτική που βασίζεται στη σωστή γλώσσα και την πρόσβαση στον σωστό τόνο και τους κώδικες είναι αυτή η ίδια που εγγενώς είναι εργαλείο καταπίεσης. Σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτική εκείνων για τους οποίους ισχυρίζεται ότι μιλάει, εκείνων που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνίας. Μια αναρχική ανάλυση αν και αναγνωρίζει ότι κάποιος μπορεί να είναι από μια καταπιεσμένη ομάδα, η πολιτική ή τα αιτήματα που προβάλλονται για λογαριασμό των Αναμφισβήτητα Καταπιεσμένων, μπορεί ωστόσο να είναι καθαρά φιλελεύθερα, μπουρζουάδικα και φιλοκαπιταλιστικά.
Οι πολιτικές ταυτότητας είναι ιεραρχικές. Με την ενίσχυση της ισχύος και του στάτους των μικρο-μεσοαστών πολιτικών, οι ταυτοτικές πολιτικές καθίστανται ιεραρχικές. Πέρα από τη στρεψοδικία, η επιβολή ορισμένων δογμάτων επιτρέπει επίσης σε αυτή την εξουσία να μένει αναμφισβήτητη. Περιλαμβάνονται: οι σιωπηρές καταπιεστικές ιεραρχίες· η δημιουργία και χρήση φορτισμένων όρων που αποσκοπούν στην πρόκληση συναισθηματικής αντίδρασης («προβοκάτσια», «νιώθω ανασφάλεια», «terf» (2), «φασίστας»)· το ότι εκείνοι που δεν είναι μέλη συγκεκριμένων ομάδων δεν έχουν δικαίωμα γνώμης για την ευρύτερη πολιτική αυτών των ομάδων· την ιδέα ότι τα μέλη της ομάδας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να «μοχθούν» να εξηγήσουν την πολιτική τους σε μη μέλη της ομάδας· η ενοχοποίηση εναλλακτικών συζητήσεων ως «βία»· και η ιδέα ότι δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει έναν εκπρόσωπο ή μέλος αυτών των ομάδων (ανεξάρτητα από το πόσο κακή είναι η πολιτική τους) λόγω του γεγονότος ότι είναι Αναμφισβήτητα Καταπιεσμένοι.
Αυτά τα δόγματα χρησιμοποιούνται για τη διατήρηση των κανόνων είτε σε υποκουλτούρες, είτε στην ευρύτερη κοινωνία. Οι αναρχικοί πρέπει να είναι καχύποπτοι για κάθε τάση που βασίζεται σε αδιαμφισβήτητες αρχές, ιδιαίτερα εκείνες που δημιουργούν τόσο εμφανείς ιεραρχίες.
Οι πολιτικές ταυτότητας συχνά εκμεταλλεύονται το φόβο, την ανασφάλεια και την ενοχή. Είναι σημαντικό πως το αναγνωρίζουμε σε δύο μέτωπα. Αφού χρησιμοποιούνται για να αποκλείουν παρά για να εμψυχώνουν, όπως υποστηρίζουν. Ενισχύουν την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι εύθραυστα θύματα και όχι παράγοντες αλλαγής και ως εκ τούτου πρέπει να αποδεχθούν ηγέτες. Αν και οι ασφαλέστεροι χώροι και η γλώσσα είναι σημαντικά, η έκταση της εμμονής με αυτά τα πράγματα δεν είναι σημάδι δύναμης, αλλά αυτο-διαιωνιζόμενης θυματοποίησης.
Μέσω του κοινωνικού άγχους, δημιουργούν σε όλους τους άλλους την ενοχή ότι είναι κάπως προνομιούχοι και ότι είναι απόλυτα υπεύθυνοι για τα γιγαντιαία συστήματα καταπίεσης που στην πραγματικότητα ωφελούν μόνο λίγους. Επιτρέπουν επίσης σε όσους ανήκουν σε μειονοτικές ομάδες που επωφελούνται από σύγχρονες κρατικές και καπιταλιστικές δομές να αποφύγουν κάθε λογοδοσία για τις καταπιεστικές ενέργειές τους ή τις προκαταλήψεις τους.
Μια αναρχική ανάλυση σημαίνει πως θα πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι και τα μέλη καταπιεσμένων ομάδων μπορούν να έχουν επίσης ελίτ και καταπιεστικές θέσεις, και πρέπει να αμφισβητούνται εξίσου κι όχι να αφήνουμε με δειλία ανοιχτό το πεδίο.
Οι ταυτοτικές πολιτικές έχουν μολύνει τους αναρχικούς χώρους.
Δυστυχώς, ο αναρχισμός υποσκάπτεται με βιασύνη ώστε να υποστηρίξει μια φαινομενικά καλή αιτία, όντας «καλός σύμμαχος». Η συμμαχία είναι πολύ συχνά θεσμοθετημένη ως τυφλή αποδοχή της πολιτικής εκείνων που είναι Αναμφίβολα Καταπιεσμένοι, ή που ισχυρίζονται ότι είναι, ανεξάρτητα από το πόσο σκατά είναι οι πολιτικές τους ή η προσωπική τους συμπεριφορά. Είναι η πρόθυμη υποταγή στις πολιτικές των άλλων, είναι να υποχωρείς από την αναρχική θέση κι είναι επίσης έλλειψη αποφασιστικότητας.
Σε αυτοδιορισμένους ηγέτες που δεν συμφωνούν με την πολιτική μας δεν πρέπει να δίνουμε βήμα. Είναι, λοιπόν, ειρωνικό το γεγονός ότι επιτρέψαμε σε ομάδες με μικρή ή καθόλου ριζοσπαστική πολιτική να εισέλθουν στους χώρους μας, να σταματήσουν οποιαδήποτε συζήτηση και να ισχυριστούν πως οτιδήποτε διαφωνεί με την άποψή τους είναι φασιστικό. Αν μη τι άλλο, ο φασισμός δεν είναι κάτι που θα πρέπει να υποβαθμίζεται με τέτοιο τρόπο.
Μας εκπλήσσει, επίσης, που οι προφανείς παραλληλισμοί με την δεξιά δεν γίνονται διακριτοί, και μάλιστα όταν απορρίπτονται φεμινίστριες ως “φεμινάζι” και οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των τρανς χρησιμοποιούν τη λέξη “φασίστας” ενάντια σε ριζοσπάστες φεμινιστές, όπως και στα συνθήματα που ζητούν να σκοτωθούν οι «terfs» που ξεφυτρώνουν μόνιμα σε αναρχικούς χώρους (τόσο διαδικτυακά όσο και στον πραγματικό κόσμο). Είναι συγκλονιστικό ότι η βία αυτού του μισογυνισμού γιορτάζεται αντί να καταδικάζεται.
Ο αναρχισμός είναι ενάντια στους θεούς. Υπάρχει κάποια φράση που συνοψίζει τον αναρχισμό καλύτερα από το «ούτε θεοί, ούτε αφέντες»; Αυτή η ιεραρχία και η αποκλειστικότητα είναι αντιθετικές προς τον αναρχισμό. Συνηθίζαμε να δολοφονούμε πολιτικούς και αμέτρητοι σύντροφοι έδωσαν τη ζωή τους για τον αγώνα ενάντια στην εξουσία. Εξακολουθούμε να απορρίπτουμε πολιτικούς από όλους τους χώρους, είτε τους Τόρις [Συντηρητικοί] είτε τους Εργατικούς είτε αυτούς που βλέπουν τους εαυτούς τους ως ηγέτες κινημάτων που βασίζονται στην ταυτότητα. Είναι ενάντια στις πιο βασικές αρχές του αναρχισμού να δεχόμαστε την ηγεσία από άλλους, καθώς πιστεύουμε ότι όλοι είναι ίσοι. Ομοίως δε δεχόμαστε την ιδέα πως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε ούτε να διερευνήσουμε θέσεις που υποστηρίζονται από άλλους ακτιβιστές ή όσους αυτοπροσδιορίζονται σαν αναρχικοί – κάτι στο οποίο δυστυχώς επιμένουν πολύ συχνά οι πολιτικές ταυτότητας.
Ο αναρχισμός δεν υποστηρίζει πατριαρχικές θρησκείες και οι αναρχικοί έχουν μακρά ιστορία συγκρούσεων με αυτές. Είναι ντροπιαστικός ο τρόπος με τον οποίο τόσο μεγάλο μέρος αυτού που περνιέται σήμερα για αναρχισμός στο Ηνωμένο Βασίλειο δρα απολογητικά σε εκείνους που θέλουν να αποφύγουν οποιαδήποτε πρόκληση στο δικό τους σεξισμό και πατριαρχία ή ακόμα και να συνεχίζουν με τις καταπιεστικές θρησκείες τους, απλά επειδή οι αντιδραστικοί συντηρητικοί τους αντιμετωπίζουν ως αποδιοπομπαίους τράγους.
Η καταστροφή αναρχικών έργων διεξάγεται και γιορτάζεται στο όνομα των ταυτοτικών πολιτικών, απλά για να κατευνάσει εκείνους που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τον ίδιο τον αναρχισμό. Και αν κάποιοι τους αμφισβητήσουν, γνωρίζουν την κακοποίηση ή ακόμα και τη σωματική επίθεση – συμπεριφορά που ήταν υπό κριτική, αλλά πλέον παραβλέπεται γιατί προέρχεται από εκείνους που θεωρούνται καταπιεσμένοι. Εδώ, περισσότερο από οπουδήποτε, είναι προφανής η απόλυτη αποτυχία της αναρχικής πολιτικής από εκείνους που υποτίθεται ότι την εκπροσωπούν. Ας αρχίσουμε αναφερόμενοι στο Freedom News (3), των οποίων η άκριτη υποστήριξη ομάδων που έχουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με τον αναρχισμό είναι ντροπιαστική.
Ο αναρχισμός δεν είναι πολιτικές ταυτότητας. Ο αναρχισμός δεν είναι απλώς μια ακόμη ταυτότητα, όπως κάποιοι επιθυμούν να ισχυριστούν. Πρόκειται για μια κοινότυπη, χονδροειδή και τεμπέλικη στάση από τους πολιτικούς ταυτότητας και τρόπος για να αποφευχθεί η απάντηση σε πραγματικά πολιτικά ζητήματα. Δείχνει επίσης τη μη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούνται οι πολιτικές ταυτότητας για να μανιπουλάρονται και να υπονομεύονται οι αναρχικοί χώροι για προσωπικές σκοπιμότητες. Σίγουρα, ο «αναρχικός» μπορεί να οριστεί και ως ταυτότητα, και οι αναρχικοί είναι επιρρεπείς σε (συχνά ορθά επικριθείσα) συμπεριφορά κλίκας. Αλλά οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί.
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς ταυτότητας ή το SWP [Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα], οι περισσότεροι αναρχικοί δεν προσπαθούν να στρατολογήσουν τους οπαδούς τους, αλλά προσπαθούν να διαδώσουν ιδέες που θα υποστηρίξουν τις κοινότητες ώστε να αγωνίζονται για τον εαυτό τους με τέτοιο τρόπο που δεν θα τις κάνουν χειραγωγήσιμες. Η ατζέντα μας είναι ριζικά διαφορετική και σπάνια, διότι η βασική μας πολιτική δεν είναι η προώθηση της προσωπικής μας εξουσίας και ιδιότητας. Ο αναρχισμός ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αμφισβητούν τα πάντα, ακόμα και αυτά που έχουμε κι εμείς οι ίδιοι να πούμε, στο πνεύμα της ελευθερίας.
Σε αντίθεση με τα έμφυτα, ιδιαίτερα, χαρακτηριστικά των ταυτοτικών πολιτικών με τις ομάδες που βρίσκονται εντός τους και τις άλλες που βρίσκονται εκτός τους, ο αναρχισμός είναι για εμάς ένα σύνολο δεοντολογίας που καθοδηγεί τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε στον κόσμο. Είναι ανοιχτός σε όσους θα δουν ή θα ακούσουν κάτι που μπορεί ο καθένας να αισθανθεί, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο από το οποίο προέρχεται. Συχνά τα αποτελέσματα είναι ποικίλα, καθώς οι άνθρωποι τα συνδυάζουν με τις δικές τους προσωπικότητες, τις εμπειρίες ζωής και άλλες πτυχές της ταυτότητάς τους.
Δεν χρειάζεται κανείς να γνωρίζει τη λέξη αναρχία για να την αισθανθεί. Πρόκειται για ένα απλό και συνεκτικό σύνολο ιδεών που μπορούν να λειτουργήσουν ως οτιδήποτε: από την καθοδήγηση προς μια συγκεκριμένη σύγκρουση, μέχρι την ίδρυση των μελλοντικών κοινωνιών. Για να αναφερθούμε στις αναρχικές αξίες, λοιπόν, η σύγκρουση για τις πολιτικές ταυτότητας έχει νόημα όταν υποτίθεται ότι είμαστε ενωμένοι πάνω σε αυτές τις αρχές.
Το να είσαι ομοφυλόφιλος ή να έχεις καφετί δέρμα δημιουργεί παρόμοιες εμπειρίες με εκείνους που μοιράζονται αυτά τα χαρακτηριστικά και προφανώς σημαίνει ότι είναι πιθανό να έχεις κοινωνικούς δεσμούς, συναίσθηση ή αίσθηση ότι ανήκεις σε αυτή την ομάδα. Ωστόσο, η πραγματική ζωή είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο περίπλοκη και ίσως να έχεις τα ίδια ή περισσότερα κοινά με μια τυχαία λευκή queer γυναίκα από ότι θα είχες με έναν μελαψό cis άνδρα.
Οι ταυτοτικές πολιτικές αντικατοπτρίζουν ώρες ώρες το σωβινισμό του εθνικισμού, με διαφορετικές ομάδες να επιδιώκουν να δημιουργήσουν τις δικές τους εξουσίες σύμφωνα με κατηγοριοποιήσεις που προέρχονται από την καπιταλιστική τάξη. Εμείς, από την άλλη πλευρά, είμαστε διεθνιστές που πιστεύουν στη δικαιοσύνη για όλους. Ο αναρχισμός επιδιώκει να υψώσει όλες τις φωνές, όχι μόνο εκείνες των μειονοτικών ομάδων. Η αντίληψη ότι η καταπίεση επηρεάζει μόνο τις μειονότητες και όχι τις μάζες είναι προϊόν της πολιτικής της αστική τάξης που ποτέ δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για επαναστατική αλλαγή.
Οι πολιτικές ταυτότητας τροφοδοτούν την άκρα δεξιά. Τέλος, αξίζει να υπογραμμίσουμε τι ποσοστό των πολιτικών ταυτότητας υπάρχει στα χέρια της ακροδεξιάς. Στην καλύτερη, η «ριζοσπαστική» πολιτική μοιάζει περισσότερο με άσχετη ομφαλοσκόπηση σε πολλούς. Στη χειρότερη περίπτωση, οι πολιτικοί ταυτότητας της μεσαίας τάξης κάνουν μια εξαιρετική δουλειά στην αποξένωση των ήδη αλλοτριωμένων cis λευκών ανθρώπων, οι οποίοι συνθέτουν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού στο Ηνωμένο Βασίλειο, και όλο και περισσότερο στρέφονται προς τη Δεξιά.
Το να αγνοήσουμε αυτό το γεγονός και να συνεχίσουμε τη φαγωμάρα με τις πολιτικές ταυτότητας θα ήταν ο ορισμός της αλαζονείας. Ωστόσο, τη στιγμή που βλέπουμε τα φασιστικά κινήματα να πολλαπλασιάζονται, η προσοχή των αναρχικών εξακολουθεί να αποσπάται από τη διχαστική πολιτική. Για πάρα πολλούς, οι πολιτικές ταυτότητας είναι απλά ένα παιχνίδι, η ανεκτικότητα του οποίου οδηγεί σε διαρκή αναστάτωση τους κύκλους των ακτιβιστών.
Τελική σημείωση. Για εμάς ο αναρχισμός είναι η συνεργασία, η αμοιβαία βοήθεια, η αλληλεγγύη και η καταπολέμηση των πραγματικών κέντρων εξουσίας. Οι αναρχικοί χώροι δεν πρέπει να χωράνε όσους απλώς θέλουν να πολεμήσουν τους γύρω τους. Έχουμε μια υπερήφανη ιστορία διεθνισμού και πολυμορφίας, οπότε ας ανακτήσουμε την πολιτική μας για ένα ειλικρινά περιεκτικό μέλλον.
Σημειώσεις της μετάφρασης:
1) cis = μη τρανς άτομο, άτομο δηλαδή του οποίου η έμφυλη ταυτότητα ταυτίζεται με την “κοινωνικά αποδεκτή” ταυτότητα για τους γύρω.
2) terf(s) = από τα αρχικά της έκφρασης “Trans-Exclusionary Radical Feminist”, δηλαδή “Ριζοσπαστικός Φεμινισμός αποκλεισμού των Τρανς”. Αυτή η υπο-ομάδα φεμινιστριών/στων χαρακτηρίζεται ως τρανσοφοβική αφού η κριτική της βασίζεται στον βιολογικό ντετερμινισμό, κάτι που τις κάνει να μην αναγνωρίζουν τις τρανς γυναίκες ως τέτοιες αφού θεωρούν πως δεν έχουν τα βιολογικά χαρακτηριστικά που έχουν οι γυναίκες. Η “θεωρία” τους αντιτίθεται στο τρίτο κύμα φεμινισμού.
3) Ιστορικό έντυπο το οποίο εκδίδονταν από 1886 ως το 2014 στο Λονδίνο. Από τους ιδρυτές και υπεύθυνους του εντύπου ξεχωρίζει ο Πιοτρ Κροπότκιν. Ξεκίνησε με τον υπότιτλο “Ένα περιοδικό του Αναρχικού Σοσιαλισμού” και το 1889 ο υπότιτλος έγινε “Ένα περιοδικό του Αναρχικού Κομμουνισμού”. Μετά το 2014 που έπαψε την έντυπη έκδοση συνεχίζει να υφίσταται ως ιστοσελίδα και οι δημοσιεύσεις του εμφανίζονται στο https://freedomnews.org.uk/.
Πηγή-Μετάφραση: https://rabidproletarians.espivblogs.net/
Αφήστε μια απάντηση