Η Emma Goldman πέθανε στο Τορόντο στις 14 Μαΐου 1940, επρόκειτο να γίνει 71 ετών. Η ζωή της ήταν ένας ανεμοστρόβιλος εμπειριών και δεσμεύσεων, έζησε τη ζωή με έναν παθιασμένο, διαφορετικό και αντιφατικό τρόπο. Η ίδια είπε στην αυτοβιογραφία της ότι «ήταν φτιαγμένη από διαφορετικά νηματοδέματα, το καθένα διαφορετικό από το άλλο σε τόνο και υφή», δεν ορίστηκε μέσα από μια ενιαία ταυτότητα, αλλά ότι η ζωή της αποτελούταν από πολλές ταυτότητες που προσπάθησε να τις κάνει να ζήσουν μαζί.

Για την Emma Goldman η απόλαυση της ζωής ήταν τόσο πιεστική όσο η μάχη για τον σκοπό (με ένα μικρό γράμμα). Όταν η Emma Goldman ήταν είκοσι χρονών, ένα πολύ νεαρό αγόρι την επέπληξε για ένα ασήμαντο χορό, καθώς «δεν ήταν χαρακτηριστικό ενός επαναστάτη (…), άξιο ενός ατόμου που ήταν στο δρόμο να γίνει κάποιος σημαντικός στο αναρχικό κίνημα ». Σύμφωνα με αυτόν τον άνδρα, η ανεμελιά της “θα έβλαπτε μόνο την υπόθεση”  Εκείνη, εξοργισμένη από αυτή την παρέμβαση στις υποθέσεις της, φώναξε ότι κουράστηκε να κρατιέται πάντα για την υπόθεση, αφού, επιβεβαίωσε: «Δεν πίστευα ότι μια υπόθεση που υπερασπίστηκε ένα υπέροχο ιδανικό, τον αναρχισμό, την απελευθέρωση από τις συμβάσεις και προκαταλήψεις, απαιτούσε την άρνηση της ζωής και της ευτυχίας ».

Για εκείνη, ο χορός υπερέβαινε το ίδιο το γεγονός της μετάβασης στον ρυθμό της μουσικής, ήταν μια πράξη ελευθερίας, το δικαίωμα να εκφραστεί ελεύθερα και ότι όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε όμορφα πράγματα. Μια ενσάρκωση της ελευθερίας στο σώμα που θα μπορούσε να κινείται ελεύθερα, ένα σύμπτωμα μιας ζωής γεμάτης χαράς και ζωτικότητας ενάντια στη σοβαρή και εκφοβιστική ζωή, χωρίς χρώμα ή ζεστασιά, την καταπιεστική ζωή που επιβάλλεται από τον καπιταλισμό (και τον κομμουνισμό που έζησε μεταξύ 1920-1921).

Η Emma Goldman είχε ένα μικρό προσωπικό πρόγραμμα για το τι ήταν σημαντικό στη ζωή της: ενσυναίσθηση, χαρά, ζεστασιά, χρώμα, μέρη συνάντησης και συζήτηση (ωστε να είναι σε θέση να συνομιλήσει, να φάει με φίλους ή συναδέλφους, να χορέψει, να λάβει και να δώσει λουλούδια, να διαβάσει , να πηγαίνει στο θέατρο κ.λπ.), εν συντομία, απολαύστε τη ζωή. Ένα πρόγραμμα που υποστηρίζει αυτό το σύνθημα που της έχει αποδοθεί: “ΕΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΩΡΕΥΩ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ”

Και μετά υπήρχαν οι άλλες της «μορφές»: ο αναρχικός ακτιβισμός που την έβαλε πολλές φορές στη φυλακή, την απώλεια της αμερικανικής υπηκοότητας και όλων όσων είχε αγωνιστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες (συμπεριλαμβανομένου του περιοδικού που ίδρυσε το 1906). Ο αντιμιλιταρισμός στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανιθαγενής της κατάσταση μετά την έξοδο από την επαναστατική Ρωσία επειδή δεν έκλεισε τα μάτια του στον αυταρχισμό και την καταστολή του Μπολσεβίκικου Κόμματος και τόσες πολλές άλλες εμπειρίες που αντιτίθενται στην κατεύθυνση της επιθυμίας της να απολαύσει τη ζωή.

Προσπάθησε να κάνει όλες τις «μορφές» συμβατές, στην αναζήτηση της αυτονομίας, Κοίταξε τον κόσμο γύρω της με διαφορετικό τρόπο, κάνοντας το αόρατο και ευαίσθητο το αδιάφορο, ορατό. Ρώτησε τον κόσμο γύρω της, έσπασε με τους κοινωνικούς, ηθικούς και πολιτιστικούς ντετερμινισμούς, έψαχνε εναλλακτικές λύσεις μεταξύ του πλήθους των «δυνατών» και έκανε τις επιλογές της.

Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που θεωρούν ότι η Emma Goldman δεν αξίζει την κατηγορία του μεγάλου στοχαστή του αναρχισμού;

πηγή:https://kaosenlared.net/emma-goldman-y-el-placer-de-vivir/

Η Έμμα Γκόλντμαν (Emma Goldman, 27 Ιουνίου 1869 – 14 Μαΐου 1940) ήταν αναρχοκομμουνίστρια, γνωστή για τα αναρχικά γραπτά και ομιλίες της. Υιοθετήθηκε από τις φεμινίστριες δεύτερου κύματος και ανάχθηκε σε πρότυπη εικόνα “επαναστάτριας γυναίκας” φεμινίστριας. Ωστόσο, η Γκόλντμαν διαδραμάτισε και ζωτικής σπουδαιότητας ρόλο στην ανάπτυξη του αναρχισμού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη καθ’όλο το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Γεννημένη στη Λιθουανία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα δεκαεπτά της και αργότερα εκτοπίστηκε στη Ρωσία, όπου έγινε μάρτυρας της Ρωσικής Επανάστασης. Πέρασε κάποια χρόνια στο νότο της Γαλλίας όπου συνέγραψε την αυτοβιογραφία της, Ζώντας τη ζωή μου (Living my life), και άλλα έργα, προτού λάβει μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο το 1936 ως η αγγλόφωνη εκπρόσωπος στο Λονδίνο του CNT-FAI (Αναρχική Ιβηρική Ομοσπονδία).

Γέννηση και πρώτα χρόνια
Η Emma Goldman μεγάλωσε σε μια μικρομεσοαστική Εβραϊκή οικογένεια στο Κάουνας της Λιθουανίας (την εποχή εκείνη υπό τον έλεγχο της Ρωσίας, και αποκαλούμενο Κόβνο από τους Ρώσους), όπου η οικογένειά της διηύθυνε ένα μικρό πανδοχείο. Την περίοδο της πολιτικής καταστολής μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Β’, μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αγία Πετρούπολη στην ηλικία των δεκατριών. Εκεί, η οικογένειά της γνώρισε οικονομικές δυσκολίες και η Έμμα αποφάσισε να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο ως κατασκευάστρια κορσέδων. Στον εργασιακό αυτό χώρο η Γκόλντμαν ήρθε σε επαφή με επαναστατικές ιδέες, καθώς στην περιοχή είχε απλωθεί ένα επαναστατικό αίσθημα. Απέκτησε ένα αντίγραφο του Τί Πρέπει να Γίνει, του Τσερνισέφσκι, που καλλιέργησε μέσα της τους σπόρους των αναρχικών ιδεών της και της ανεξάρτητης στάσης της.

Μετανάστευση στην Αμερική
Στην ηλικία των 17 μετανάστευσε με την αδελφή της, Helene, στο Ρότσεστερ των ΗΠΑ, για να ζήσουν με την αδελφή τους Lena. Η Γκόλντμαν δούλεψε για μερικά χρόνια σε ένα εργοστάσιο υφασμάτων, και το 1887 παντρεύτηκε τον συνάδελφό της στο εργοστάσιο Jacob Kersner. Το κρέμασμα τεσσάρων αναρχικών μετά την εξέγερση του Χέιμαρκετ έφερε την νεαρή Emma Goldman στο αναρχικό κίνημα, και στα είκοσί της έγινε ενεργή επαναστάτρια. Παράτησε το γάμο της και την οικογένειά της και ταξίδευσε στο Νιου Χέιβεν και μετά στην πόλη της Νέας Υόρκης. Η Γκόλντμαν και ο Κέρσνερ παρέμειναν νόμιμα παντρεμένοι, γεγονός που της επέτρεψε να διατηρήσει την Αμερικανική της υπηκοότητα.

Νέα Υόρκη
Στην πόλη της Νέας Υόρκης συνάντησε και έμεινε μαζί με τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν (Alexander Berkman), ο οποίος ήταν μια σημαντική μορφή του αναρχικού κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την περίοδο. Η υπεράσπισή της για την απόπειρα δολοφονίας του Μπέρκμαν εναντίον του Χένρι Κλέι Φρικ (Henry Clay Frick) -ιδιοκτήτη της Εταιρίας Carnegie Steel Company που αντιμετώπισε μια απεργία με βία- τον Ιούλιο του 1892 την έκανε πολύ αντιπαθή στις αρχές. Ο Μπέρκμαν (ή Sasha όπως στοργικά αναφερόταν σ’αυτόν) φυλακίστηκε για δεκατέσσερα χρόνια, και του δόθηκε χάρη το 1906.

Την ίδια περίοδο έγινε φίλη και με τον Hippolyte Havel.

Φυλάκιση

Η Emma Goldman μιλά σε συγκέντρωση εργατών στη Νέα Υόρκη, 1916

Το 1893 φυλακίστηκε στις φυλακές του Blackwell’s Island επειδή δημοσίως προέτεινε στους άνεργους εργάτες πως έπρεπε “Να ζητήσετε δουλειά. Αν δεν σας δώσουν δουλειά, ζητείστε ψωμί. Αν δεν σας δώσουν δουλειά ή ψωμί, πάρτε το ψωμί.” (η δήλωση αυτή είναι μια σύνοψη της αρχής της απαλλοτρίωσης που υποστηρίχτηκε από αναρχοκομμουνιστές όπως ο Πέτρος Κροπότκιν). Καταδικάστηκε ως “υποκινήτρια ταραχών” από ένα ποινικό δικαστήριο της Νέας Υόρκης, παρά τις ένορκες καταθέσεις δώδεκα μαρτύρων προς υπεράσπισή της. Το σώμα των ενόρκων βάσισε την ετυμηγορία του στην κατάθεση ενός μόνο ατόμου, κάποιου Ντετέκτιβ Jacobs. Σαν απάντηση στην φυλάκιση αυτή η Voltairine de Cleyre έδωσε τη διάλεξη Προς Υπεράσπιση της Έμμα Γκόλντμαν (In Defense of Emma Goldman). Ενώ εξέτιε την μονοετή καταδίκη της, ανέπτυξε ένα δυνατό ενδιαφέρον για την νοσηλευτική.

Συνωμοσία για τη δολοφονία του Προέδρου
Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1901 συνελήφθη, μαζί με εννέα άλλους, στο Σικάγο, κατηγορούμενη για συνωμοσία για τη δολοφονία του προέδρου Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ. Ο Leon Czolgosz, ένας μοναχικός οπαδός του αναρχισμού, είχε πυροβολήσει τον πρόεδρο μερικές μέρες πρωτύτερα. Η προσπάθεια των αρχών να συνδέσουν την Γκόλντμαν και τους άλλους εννέα αναρχικούς με τον θάνατο του ΜακΚίνλεϋ είχε ιδεολογικό σκοπό: να δυσφημήσει όσο ήταν δυνατόν τον αναρχισμό εξαιτίας των δεσμών του με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα των αρχών της δεκαετίας του 1900. Μέχρι τον καιρό των συλλήψεων η Γκόλντμαν ήταν μία από τους πιο μανιώδεις οργανωτές του και είχε ήδη κερδίσει δημόσια φήμη. Μετά από έντονες ανακρίσεις σε συνθήκες απομόνωσης για αρκετές εβδομάδες, απελευθερώθηκαν εξαιτίας της πλήρους έλλειψης στοιχείων που θα μπορούσαν να τους συνδέσουν με τις πράξεις του Czolgosz. Η Γκόλντμαν είχε συναντήσει τον Czolgosz μόνο μία φορά για λίγο, αρκετές εβδομάδες πριν από τη δολοφονία του Προέδρου, όπου ζήτησε τις συμβουλές της Γκόλντμαν για μια σειρά μαθημάτων για τις αναρχικές ιδέες. Ο Leon Czolgosz βρέθηκε ένοχος για φόνο και εκτελέστηκε.

Φεμινιστική δράση
Την 1 Φεβρουαρίου του 1916, συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά για την διανομή προκηρύξεων υπέρ της αντισύλληψης. Η Emma Goldman, όπως και άλλοι πρώιμοι φεμινιστές, έβλεπε την έκτρωση ως μια τραγική συνέπεια των κοινωνικών συνθηκών. Η Emma Goldman έγραψε στο Μητέρα Γη (Mother Earth):

“Η συνήθεια της παροχής εκτρώσεων έχει λάβει τόσο τρομακτικές διαστάστεις στην Αμερική ώστε να είναι πέρα από κάθε πίστη… Τόσο μεγάλη είναι η εξαθλίωση των εργατικών τάξεων που γίνονται δεκαεπτά εκτρώσεις για κάθε εκατό εγκυμοσύνες.”
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος

Η Γκόλντμαν με τον Μπέρκμαν το 1917

Η τρίτη φυλάκισή της έγινε το 1917, αυτή τη φορά για συνωμοσία για την παρακώλυση της στρατολόγησης: ο Μπέρκμαν και η Γκόλντμαν είχαν αναμειχθεί στην δημιουργία Ομοσπονδιών εναντίον της Στρατολόγησης και στην οργάνωση συλλαλητηρίων εναντίον του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φυλακίστηκε για δύο χρόνια, και έπειτα εκτοπίστηκε στη Ρωσία. O Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, τότε διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετέπειτα του FBI,είχε έμμεσα υποδείξει τον εκτοπισμό της καθώς την θεωρούσε “μία από τους πιο επικίνδυνους αναρχικούς στην Αμερική” και πίστευε ότι η απελευθέρωσή της θα δημιουργούσε κι άλλα προβλήματα.

Απέλαση και Ρωσική Επανάσταση
Η απέλαση αυτή σήμαινε πως η Emma Goldman, μαζί με τον Μπέρκμαν, μπορούσε να γίνει μάρτυρας της Ρωσικής Επανάστασης. Με την άφιξή της στη Ρωσία, ήταν έτοιμη να υποστηρίξει τους Μπολσεβίκους παρόλες τις διαμάχες μεταξύ αναρχικών και κρατιστών κομμουνιστών στην Πρώτη Διεθνή. Όμως, βλέποντας την πολιτική καταπίεση, τη γραφειοκρατία και την εξαναγκασμένη εργασία στη Ρωσία οδηγήθηκε στο να γράψει τα βιβλία Η Απογοήτευσή μου στη Ρωσία (My Disillusionment in Russia) και Η Επιπλέον Απογοήτευσή μου στη Ρωσία (My Further Disillusionment in Russia). Συγκλονίστηκε επίσης από τη μαζική καταστροφή και τους θανάτους που προκλήθηκαν από τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Η Γκόλντμαν ήταν φίλη με τους κομμουνιστές και Νεοϋορκέζους Τζον Ριντ και Λουίζ Μπράιαντ, οι οποίοι ήταν επίσης στη Ρωσία εκείνη την περίοδο. Ενδέχεται να είχαν μοιραστεί και ένα διαμέρισμα.

Οι εμπειρίες της στη Ρωσία τη βοήθησαν να αλλάξει τις ιδέες της για τη χρήση της βίας. Αφού ο Κόκκινος Στρατός είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον απεργών, η Γκόλντμαν άρχισε να απορρίπτει τη βία, εκτός από την περίπτωση της αυτοάμυνας.

Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος
Το 1936, η Γκόλντμαν πήγε στην Ισπανία για να υποστηρίξει την Ισπανική Επανάσταση και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό του Φρανσίσκο Φράνκο, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Εκείνη την περίοδο συνέγραψε την νεκρολογία του διακεκριμένου Ισπανού αναρχικού Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι (Buenavantura Durruti) σε ένα κομμάτι πρόζας γεμάτης ζωντάνια που τιτλοφορείται Ο Ντουρρούτι είναι Νεκρός, Κι όμως Ζωντανός (Durruti is Dead, Yet Living) που αντηχεί το Adonais του Σέλλεϋ.

Θάνατος και ταφή

Ο τάφος της Γκόλντμαν

Η Έμμα Γκόλντμαν πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Τορόντο, στις 14 Μαΐου του 1940. Η αμερικανική Υπηρεσία Μετανάστευσης και Πολιτογράφησης επέτρεψε τη μεταφορά της σορού της πίσω στις ΗΠΑ, και ετάφη στο German Waldheim Cemetery στο Forest Park, Illinois, ένα προάστιο του Σικάγου κοντά στο μέρος που είναι θαμμένοι οι μάρτυρες του Χέιμαρκετ. Η επιγραφή στον τάφο της αναγράφει: «Η ελευθερία δε θα κατέβει στον λαό, ο λαός πρέπει να ανυψωθεί στην Ελευθερία».

Η Έμμα Γκόλντμαν στη μυθοπλασία
Ο χαρακτήρας Emmanuel Goldstein στο μυθιστόρημα 1984 του Τζορτζ Όργουελ μπορεί να αναφέρεται στην Έμμα Γκόλντμαν.

πηγη: alerta.gr