Καταλάβετε τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις και τα νοσοκομεία! Καταλάβετε τα πανεπιστήμια και τις σχολές! Γενική απεργία!
Στη συλλογική και ιστορική φαντασία, με το Λαϊκό Μέτωπο θυμόμαστε δύο γεγονότα που έλαβαν χώρα το καλοκαίρι του 1936: το ένα στη Γαλλία και το άλλο στην Ισπανία. Στη Γαλλία, ένα αυθόρμητο κύμα απεργιών σάρωσε τη χώρα τον Ιούνιο του 1936 μετά τη νίκη μιας συμμαχίας διαφόρων πολιτικών κομμάτων από την άκρα αριστερά (Κομμουνιστικό Κόμμα, PCF), τους σοσιαλδημοκράτες (Σοσιαλιστικό Κόμμα, SFIO) και την κεντροαριστερά (Ριζοσπαστικό Κόμμα). Στην Ισπανία, στις 19 Ιουλίου 1936, ξεκίνησε μια μαζική εξέγερση που ξεκίνησε από τον πληθυσμό και τους αναρχικούς της CNT-IAA ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα του στρατηγού Φράνκο, ο οποίος απαντούσε στην εκλογή ενός συνασπισμού ριζοσπαστικών αριστερών, αριστερών και ρεπουμπλικανικών κομμάτων.
Στη Γαλλία, εκατομμύρια απεργοί είχαν κατέλαβαν τα εργοστάσιά τους το 1936, χωρίς να περιμένουν οδηγίες από τα πολιτικά κόμματα, αλλά συχνά ακόμη και ΑΝΤΙΘΕΤΑ στις οδηγίες για επίδειξη μετριοπάθειας από τα πολιτικά κόμματα. Με τον τρόπο αυτό, δημιούργησαν μια τέτοια ισορροπία δυνάμεων ενάντια στους εργοδότες και την αστική τάξη, ώστε οι τελευταίοι έκαναν παραχωρήσεις προς αυτούς πιο γρήγορα από ποτέ άλλοτε στην κοινωνική ιστορία αυτής της χώρας – από φόβο μήπως οι απεργοί ριζοσπαστικοποιηθούν περαιτέρω και η εξέγερση μετατραπεί σε επανάσταση.
Και ήταν τα αριστερά κόμματα του Λαϊκού Μετώπου που ανέκοψαν τη δυναμική των απεργών καλώντας τους να τερματίσουν το κίνημά τους. Για παράδειγμα, ο επικεφαλής κομμουνιστής Maurice Thorez διακήρυξε περίφημα: “Πρέπει να ξέρετε πώς να τερματίσετε μια απεργία”. Αυτή ήταν μόνο η πρώτη προδοσία της Αριστεράς και η αρχή μιας μακράς σειράς που έληξε τραγικά: το Γαλλικό Λαϊκό Μέτωπο εγκατέλειψε το Ισπανικό Λαϊκό Μέτωπο, το οποίο τελικά συντρίφθηκε από τα στρατεύματα του Φράνκο, με την υποστήριξη της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Το 1938, ο ριζοσπάστης σοσιαλιστής [Édouard] Daladier υπέγραψε τους νόμους για τους “ανεπιθύμητους αλλοδαπούς”, οι οποίοι αποτελούσαν πρόγευση των αντιμεταναστευτικών νόμων του σημερινού Γάλλου υπουργού Εσωτερικών Darmanin. Και στη συνέχεια, το 1940, το Λαϊκό Μέτωπο ψήφισε 569 ψήφους υπέρ και μόνο 80 κατά στη Βουλή των Αντιπροσώπων για να παραδώσει την πλήρη εξουσία στον στρατάρχη Πεταίν [το καθεστώς του Βισύ] (1).
Το Λαϊκό Μέτωπο υπέστη επίσης μια καταστροφική μοίρα στην Ισπανία: ενώ η ελευθεριακή επανάσταση που ξεκίνησαν οι αναρχικοί στις 19 Ιουλίου 1936 προσπαθούσε να οικοδομήσει ένα διαφορετικό μέλλον απαλλαγμένο από το κράτος και τον καπιταλισμό εν μέσω εξαιρετικά αντίξοων συνθηκών, η ρεπουμπλικανική κυβέρνηση συνέχισε να τους παρεμβ’αλει σοβαρά εμπόδια. Αυτή η κυβέρνηση δυστυχώς υποστηρίχθηκε από ορισμένους αναρχικούς που πίστευαν ότι οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν σοβαρό σκοπό να σταματήσουν τον φασισμό. Αλλά πολλοί ρεπουμπλικάνοι, ξεκινώντας από τους κομμουνιστές, δυστυχώς εξακολουθούσαν να προτιμούν τον φασισμό από τον αναρχισμό. Και τον Μάιο του 1937, το Ισπανικό Λαϊκό Μέτωπο μαχαίρωσε πισώπλατα τους αναρχικούς επαναστάτες της CNT-FAI και τους ανορθόδοξους κομμουνιστές του POUM. Αυτό ήταν το τέλος της επανάστασης και, λίγο αργότερα, η ήττα του Λαϊκού Μετώπου κατά του φασισμού.
Η ιστορία πρέπει να μας διδάξει: Αν οι εργάτες είναι ενωμένοι και δρουν ανεξάρτητα και άμεσα, χωρίς να υπακούουν στις οδηγίες των πολιτικών κομμάτων, οι οποίες καταλήγουν πάντα σε προδοσία, τότε οι εργάτες και ο λαός γενικότερα μπορούν να πετύχουν μεγάλα και εξαιρετικά πράγματα μαζί και ίσως να κατακτήσουν ακόμα και τον ουρανό. Όσο όμως οι εργαζόμενοι παραιτούνται από την αυτοδιάθεσή τους και παραδίδουν το δικαίωμα ψήφου τους σε πληρεξούσιους -είτε πολιτικούς είτε συνδικαλιστικούς- αργά ή γρήγορα θα χρησιμοποιούνται ως κρέας για τα κανόνια του κράτους και του κεφαλαίου ή της μιας πολιτικής παράταξης που πολεμάει την άλλη.
Είτε πρόκειται για τη φτώχεια, είτε για την κλιματική αλλαγή, είτε για τον ρατσισμό και την άνοδο των πολιτικών ταυτότητας ή των θρησκευτικών ιδεών, καθώς και για τις ανισότητες κάθε είδους… Ναι, χρειαζόμαστε πραγματικά μια ριζική κοινωνική αλλαγή, μια ρήξη με την επικρατούσα τάξη πραγμάτων. Θα θέλαμε να προειδοποιήσουμε όσους ονειρεύονται ένα λαϊκό μέτωπο στην κάλπη για τις απογοητεύσεις που βρίσκονται μπροστά μας:
Πώς θα πρέπει αυτοί οι αριστεροί πολιτικοί*, των οποίων η καρικατούρα είναι ο [Jean-Luc] Mélenchon και οι οποίοι έχουν όλοι αποτύχει από το 1981 και έπειτα, να αντιπροσωπεύουν οποιαδήποτε ελπίδα ρήξης με ένα σύστημα που τους τρέφει κυριολεκτικά; Είτε μέσω των βουλευτικών τους μισθών είτε με τη μορφή κρατικής χρηματοδότησης του πολιτικού τους κόμματος ή του συνδικάτου τους;
Η μόνη μας ελπίδα βρίσκεται στην αυτόνομη και οριζόντια αυτοοργάνωσή μας, χωρίς ηγέτες, χωρίς εκπροσώπους, χωρίς κάποιον να μιλήσει εκ μέρους μας. Επομένως, όπως και την εποχή του Λαϊκού Μετώπου, αντί να περιμένουμε παθητικά να αναδειχθεί κάποιος σωτήρας από τις κάλπες (ειδικά από τη στιγμή που το αποτέλεσμα θα είναι πιθανότατα αυτό της ακροδεξιάς), είναι τώρα και χωρίς αναμονή:
Ας καταλάβουμε τα εργοστάσιά μας, ας καταλάβουμε τα καταστήματά μας, ας καταλάβουμε τα νοσοκομεία μας, ας καταλάβουμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας!
Ενάντια στο φασισμό και για τη ζωή: Γενική απεργία!
Σημειώσεις:
1) Mit Ausnahme der kommunistischen Abgeordneten, die verboten worden waren, aber deren Anführer sich 1939 nach dem Hitler-Stalin-Pakt in Moskau angeschlossen hatte bzw. die 1940 die Nazi-Besatzer*innen aufforderten, die Zeitung l’Humanité wieder herauszugeben
2) Πηγή: http://cnt-ait.info/2024/06/25/popular-front/
* Δημοσιεύτηκε εδώ: https://anarchosyndikalismus.blackblogs.org/2024/07/08/frankreich-volksfront-nein-danke/ Μετάφραση από τα γαλλικά [και σημείωση]: ASN Κολωνία (CC: BY-NC). Ελληνική απόδοση: Ούτε Θεος Ούτε Αφέντης.
