Παλιές ιστορικές πληροφορίες για τη δραστηριότητα ορισμένων αναρχικών -επαναστατών και ειρηνιστών στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής
Το κείμενο είναι περίληψη άρθρου από το Δελτίο της C.I.R.A., Marseille, Νο. 21/22 (Summer, 1984), που είχε αφιέρωμα με θέμα “Αναρχικοί και Αντίσταση”.
Ο Jean Rene Sauliere (γνωστός και ως Andre Arru) ήταν ένας από τους αναρχικούς που συμμετείχαν στη γαλλική αντίσταση στους ναζί και τους συνεργάτες τους στο Vichy κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Γεννήθηκε στο Μπορντώ το 1911 και έμεινε ορφανός κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νεαρός ενήλικας εργάστηκε ως πλανόδιος πωλητής. Ανήκε στο τμήμα Bouches-du-Rhone της Ομοσπονδίας Ελευθεροσκεπτικιστών και εξελέγη πρόεδρός της.
Επίσης, εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα και έγινε ειρηνιστής. Αρκετά χρόνια πριν από το ξέσπασμα της σύγκρουσης του 1939-1945, αποφάσισε ότι ποτέ δεν θα συμμετείχε σε κανέναν πόλεμο. Όπως άλλοι ειρηνιστές και επαναστάτες, είδε τον πόλεμο ως μια λύση χειρότερη από το κακό που έπρεπε να καταπολεμηθεί. Μέχρι το 1939, ο Sauliere αποφάσισε ότι δεν θα συλλαμβανόταν οικειοθελώς επειδή αρνιόταν να υπηρετήσει στο στρατό εάν του ζητηθεί. Προτίθετο να δραπετεύσει για να συνεχίσει τον αγώνα ως ειρηνιστής και αναρχικός. Αυτή ήταν μια κοινή στάση που χαρακτήριζε τους αριστερούς ελευθεριακούς και επαναστατικούς συνδικαλιστικούς κύκλους της εποχής.
Σε ένα άρθρο με τίτλο “Σκέψεις για μερικούς μεγάλους μύθους”, γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και δημοσιευμένο στο τεύχος 21/22 του Δελτίου της CIRA Μασσαλίας (σ.τ.μ: αναρχικό ιστορικό και ερευνητικό κέντρο), ο Sauliere σημείωνε ότι η ιστορία του γαλλικού αναρχικού κινήματος μεταξύ 1939 και 1945 έχει σχεδόν παραμεληθεί και όταν αναφέρεται κάτι αυτό παραμορφώνεται.
Ένα από τα παραδείγματα που ανέφερε ήταν από την “Ιστορία του αναρχικού κινήματος” του Jean Maitron (τόμος 2, 1914 μέχρι σήμερα) που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1975. Ο Maitron προσπερνά την περίοδο 1940-1945 υποστηρίζοντας ότι το γαλλικό αναρχικό κίνημα ήταν αδρανές και αποδιοργανωμένο μέχρι το 1943 επειδή ήταν “χωρίς ηγέτες” στις αρχές του πολέμου. Ισχυρίστηκε επίσης ότι ορισμένοι από τους αναρχικούς ήταν “γερμανόφιλοι”, άλλοι ήταν γκωλικοί και οι περισσότεροι απλώς ασχολούνταν με την ατομική τους επιβίωση κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά ο Sauliere, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στο αναρχικό και αντιφασιστικό κίνημα κατά τη διάρκεια του πολέμου, υποστήριξε ότι οι κατηγορίες για το ότι ορισμένοι αναρχικοί ήταν “γερμανόφιλοι” ή γκωλικοί ήταν σίγουρα αναληθείς. Ο Sauliere σημείωσε ότι το προπολεμικό αναρχικό κίνημα καταστάλθηκε στη Γαλλία μετά τις κινητοποιήσεις του Σεπτεμβρίου 1939. Τα μέλη του είτε πήγαν στον στρατό είτε αρνήθηκαν να καταταγούν, άλλοι κρύφτηκαν ή άλλοι έμειναν υπό αστυνομική επιτήρηση. Ο Louis Lecoin και πολλοί άλλοι γνωστοί αναρχικοί έγραψαν, υπέγραψαν και διέδωσαν ένα φυλλάδιο με τίτλο “Άμεση Ειρήνη” λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, για το οποίο συνελήφθησαν όλοι. Ταυτόχρονα, απαγορεύτηκε όλη η αναρχική λογοτεχνία επειδή ήταν κατά βάση αντιμιλιταριστική και αντιπολεμική.
Παρ’ όλα αυτά, ο Sauliere ανέφερε ότι υπήρχαν ορισμένα άτομα και ομάδες που άρχισαν να ανοικοδομούν το κίνημα σύντομα μετά την έναρξη του πολέμου. Ούτε η έλλειψη “ηγεσίας” ούτε η έλλειψη κινήτρων στάθηκαν εμπόδια. Ο αριθμός των Γάλλων αναρχικών ακτιβιστών ήταν μικρός πριν από τον πόλεμο σε σχέση με τον αριθμό των ακτιβιστών που συμμετείχαν σε εξουσιαστικές αριστερές ομάδες. Έτσι, αν και πολλοί από αυτούς άρχισαν να δραστηριοποιούνται, οι επικρίσεις τους για τα καθεστωτικά συνδικάτα και την πολιτική αριστερά, καθώς και ο μικρός τους αριθμός, τους άφησαν σχετικά απομονωμένους. Αυτό, σε συνδυασμό με τη σκληρή καταστολή και την επιτήρηση της αστυνομίας, κατέστησε πολύ οργανωμένη την αναρχική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια των πολέμων.
Πριν από τον πόλεμο, ο Sauliere συμμετείχε ενεργά στην αναρχική ομάδα του Μπορντό. Ορισμένα άλλα μέλη της ομάδας είχαν την ίδια αντιπολεμική και αντιμιλιταριστική θέση όπως και ο ίδιος, ενώ αρκετοί άλλοι νεαροί είχαν επίσης αποφασίσει να αποφύγουν να καταταχθούν αν ερχόταν ο πόλεμος. Αλλά ο Sauliere ήταν ο μόνος στην ομάδα που ακολούθησε όταν ανακοινώθηκε η γενική κινητοποίηση. Πήγε να κρυφτεί για πέντε μήνες στο Μπορντό, μέχρι να μπορέσει να πάρει έγγραφα που τον αναγνώρισαν ως ιατρικά ακατάλληλο για στρατιωτική θητεία. Με αυτά, τον Φεβρουάριο του 1940, πήγε στη Μασσαλία, όπου ήταν λιγότερο γνωστός από τις αρχές.
Με την υιοθέτηση του ονόματος στα χαρτιά του ως Andre Arru, έρχεται σε επαφή με αναρχικούς από τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία που ζουν στην περιοχή. Αργότερα συνεργάστηκε με έναν αναρχικό σύντροφο από το Μπορντό που ονομαζόταν Armand και ο οποίος είχε απαλλαγεί από τον στρατό. Δημιούργησαν μια ελευθεριακή ομάδα και άρχισαν να γράφουν προκηρύξεις και φυλλάδια και τα οποία τύπωναν οι ίδιοι. Στο κέντρο της πόλης, κατά τη διάρκεια της νυκτερινής απαγόρευσης της κυκλοφορίας, κολλούσαν αφίσες και έβαζαν τα φυλλάδια σε γραμματοκιβώτια και σε άλλα μέρη. Στην αρχή συμμετείχαν τακτικά μόνο δύο αγωνιστές, αλλά ο αριθμός τους αυξήθηκε σε δώδεκα καθώς ο πόλεμος συνεχιζόταν. Αρχικά μπορούσαν να εκτυπώσουν μόνο μερικές δεκάδες προκηρύξεις με απλές τεχνικές, αλλά αργότερα, με τη βοήθεια αγωνιστών σε άλλες πόλεις, μπόρεσαν να κάνουν επαγγελματικές εκτυπώσεις μιας έως πέντε χιλιάδων αντιτύπων. Από τις αρχές του 1940, παρήγαγαν έντυπη προπαγάνδα επιτιθέμενοι στους φασίστες και όλους εκείνους που ήταν υπεύθυνοι για τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των καπιταλιστών και της σταλινικής δικτατορίας. Η ομάδα της Μασσαλίας κυκλοφόρησε τουλάχιστον πέντε διαφορετικές εκδόσεις, από χίλια και περισσότερα αντίτυπα, ένα φυλλάδιο με τίτλο “Οι πνευματικοί και χειρωνακτικοί εργάτες”, μια αφίσα με τίτλο “Ενάντια στον φασισμό και τη δικτατορία”, μια άλλη αφίσα με τίτλο “Death to the Brutes “, μια μπροσούρα 45 σελίδων με τίτλο “Οι ένοχοι” και ένα 12σέλιδο δελτίο το Reason.
Οι αναρχικοί της Μασσαλίας έκαναν και διατηρούσαν τακτικές επαφές με αναρχικές ομάδες σε άλλες πόλεις και άτομα στην περιοχή που συνεργάζονταν μαζί τους. Ήταν σε επαφή με αναρχικούς σε Παρίσι, Νιμ, Λυών, Μονπελιέ, Τουλούζη, Foix, Var και αλλού. Συνενώθηκαν με τους αναρχικούς τυπογράφους Henri και Raoul Lion στην Τουλούζη, που συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα της Γαλλικής Αντίστασης. Οι αδελφοί τύπωσαν αφίσες, φυλλάδια, το πρώτο τεύχος του Reason και το φυλλάδιο “Οι Ένοχοι” για την ομάδα της Μασσαλίας, καθώς και βιβλία και άλλη αναρχική λογοτεχνία. Τελικά συνελήφθησαν και απεστάλησαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου και οι δύο έχασαν τη ζωή τους. Η έντυπη προπαγάνδα της ομάδας της Μασσαλίας διανεμόταν τοπικά και στις άλλες πόλεις όπου δραστηριοποιούνταν αναρχικοί.
Το δελτίο Reason – όργανο της Διεθνούς Επαναστατικής Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, τεύχος 1, Ιούνιος 1943, περιείχε συζητήσεις για τη σφαγή του Katyn Forest, την Ισπανική Επανάσταση και τα τρέχοντα γεγονότα στη Γαλλία από ελευθεριακή προοπτική.
Ο Ρώσος αναρχικός Βολίν ζούσε στην περιοχή της Μασσαλίας. Παρ’ ότι ήταν υπό αστυνομική επιτήρηση, ήταν σε θέση να αποφύγει τις αΑρχές προκειμένου να συμμετάσχει στις εργασίες της ομάδας. Βοήθησε στη δημιουργία και διανομή της μπροσούρας “Οι Ένοχοι”, μεταξύ άλλων. Ο Sauliere / Arru έλαβε επίσης βοήθεια από τον Pierre Besnard, πρώην γενικό γραμματέα της Επαναστατικής Συνδικαλιστικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.G.T.S.R.), στο έργο αυτό.
Στο βιβλίο του, ο Maitron ισχυρίστηκε ότι οι αναρχικοί δεν είχαν πολλές συναντήσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, ειδικά πριν από το 1943, και ότι οι συναντήσεις που είχαν δεν ήταν πολύ σοβαρές. Αλλά ο Sauliere, στο “Σκέψεις για μερικά μεγάλα παραμύθια”, σημείωσε ότι παρακολούθησε αρκετές συναντήσεις, πολλές από αυτές πριν από το 1943, τόσο στη Μασσαλία όσο και σε άλλες πόλεις, μαζί με αναρχικούς από διάφορες τοποθεσίες. Οι συζητήσεις που διεξήγαγαν ήταν αρκετά σοβαρές, συμπεριλαμβανομένων των αναλύσεων των τότε καθημερινών γεγονότων καθώς και των συζητήσεων σχετικά με το αν πρέπει να συνεργαστούν άμεσα με μη αναρχικούς αντιφασίστες ή να δράσουν ξεχωριστά και να παραμείνουν ανεξάρτητοι από την υπόλοιπη οργανωμένη αντίσταση. Πολλοί μεμονωμένοι αναρχικοί επέλεξαν να συμμετάσχουν στην οργάνωση της αντίστασης καθώς και σε δραστηριότητες ξεχωριστών αριστερών ελευθεριακών ομάδων. Άλλοι προτιμούσαν να μην δραστηριοποιηθούν υποτασσόμενοι στο ιεραρχικό σύστημα διοίκησης της Αντίστασης, στο οποίο θα έπρεπε να ακολουθήσουν τις εντολές των γκωλικών, των μη γκωλικών, των κομμουνιστών και άλλων εξουσιαστών. Λόγω των αντιστασιακών τους δραστηριοτήτων, αρκετοί αναρχικοί συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και, όπως και οι αδελφοί Lion, στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Οι γαλλικές αναρχικές ομάδες συνεργάστηκαν στενά με το υπόγειο ισπανικό αναρχικό κίνημα στη Γαλλία και εντός της Ισπανίας εναντίον του καθεστώτος του Φράνκο. Είχαν επίσης συνάψει συμφωνίες συνεταιριστικής συνεργασίας με ανθρώπους και ομάδες έξω από το αναρχικό κίνημα.
Το 1943 πραγματοποιήθηκε μια παράνομη αναρχική διάσκεψη στην Τουλούζη. Οργανώθηκε και την παρακολούθησαν αντιπρόσωποι από τη Μασσαλία και τις άλλες πόλεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς και έναν αντιπρόσωπο από το υπόγειο κίνημα των Ισπανών ελευθεριακών που ζούσαν στις περιφέρειες Ariege και Haute-Garronne. Η ομάδα που συγκροτήθηκε στο συνέδριο τυπωσε προπαγανδιστικό υλικό με την επωνυμία Διεθνής Επαναστατική Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (FISR – το γαλλικό ακρωνύμιο). Προήγαγε την επανάσταση μέσω της γενικής απεργίας η οποία θα αποτελούσε προοίμιο μιας νέας κοινωνικής τάξης που θα στηριζόταν στην οικουμενική ανθρώπινη αλληλεγγύη στην θέση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Μία από τις αφίσες που κυκλοφόρησε η ομάδα αυτή της Μασσαλίας είχε συνθημα “Θάνατος στους Βρούτους”. Το συνθημα αυτό προοριζόταν να τραβήξει τα βλέμματα των περαστικών. Ως “Βρούτοι” χαρακτηρίζονταν οι επικεφαλής των ναζιστικών, φασιστικών, γαλλόφωνων, σταλινικών, Vichy, βρετανικών και αμερικανικών κρατών, οι στρατηγοί και οι παρατρεχάμενοί τους. Η αφίσα υποστήριξε ότι ήταν όλοι υπεύθυνοι για τον πόλεμο και τη φρίκη που προέκυψε από αυτόν.
Ένα από τα παραδείγματα παραμόρφωσης της αναρχικής ιστορίας του πολέμου, που περιέπλεξε περισσότερο τον Sauliere, εμφανίστηκε στο βιβλίο με τις καλύτερες πωλήσεις “Όλα είναι δυνατά: Οι Γάλλοι αριστεροί 1929-1944” του Jean Rabaut (που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1974). Το βιβλίο αναφέρεται κυρίως στην ιστορία των Γάλλων τροτσκιστών, αλλά αναφέρει επίσης και την αναρχική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Rabaut αναφέρεται στην αφίσα “Θάνατος στους Βρούτους”, αν και δεν παρέθεσε το περιεχόμενό του. Έδωσε στους αναγνώστες του μια πολύ διαστρεβλωμένη περιγραφή του περιεχομένου του, δηλώνοντας ότι παρότρυνε τους ανθρώπους να καρφώσουν όλους τους “βρούτους” στις πόρτες, συμπεριλαμβανομένων όσων φορούσαν το σύμβολο του “πεντάκτινου αστεριού”. Συνέχισε σημειώνοντας ότι αυτή η υποτιθέμενη περιφρόνηση για τους φέροντες το “πεντάκτινο αστέρι” δεν εμπόδισε τον Sauliere και τους συντρόφους του να διακινδυνεύσουν την ελευθερία τους και, ίσως τη ζωή τους, φτιάχνοντας πλαστές ταυτότητες για να βοηθήσουν τους Εβραίους. Στην πραγματικότητα, η μόνη αλήθεια στα γραπτά του Rabaut ήταν ότι η ομάδα της Μασσαλίας έκανε πράγματι ταυτότητες για να βοηθήσει τους Εβραίους και τους πολιτικά εμπλεκόμενους ώστε να αποφύγουν τις διώξεις των Ναζί και των Vichy.
Ο Sauliere ήταν πολύ ενοχλημένος από τις ψευδείς αυτές κατηγορίες. Ισχυρίστηκε ότι το κείμενο της αφίσας δεν ήταν καθόλου αντισημιτικό, όπως υπονοεί ο Rabaut. Στην πραγματικότητα, δεν αναφέρεται καθόλου στους φέροντες το “πεντάκτινο αστέρι”, αλλά σε εκείνους που φορούσαν το κόκκινο αστέρι, σύμβολο του μπολσεβίκικου κράτους. Το θέμα ήταν ότι οι κυβερνήτες του σοβιετικού κράτους θα πρέπει να θεωρούνται σαν όλους τους άλλους κυβερνήτες.
Ο Sauliere επέμεινε ότι ο αντισημιτισμός δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ των αναρχικών που εμπλέκονταν στην ομάδα της Μασσαλίας και υπονοούσε ότι ήταν αντιφατική παραποίηση. Όταν αμφισβητήθηκε από τον Sauliere, ο Rabaut, σε επιστολή του, παραδέχτηκε ότι δεν είχε ελέγξει τα γεγονότα σχετικά με την κατηγορία του, ζήτησε συγνώμη για την ανακρίβειά του και υποσχέθηκε να τη διορθώσει σε μελλοντικές εκδόσεις του βιβλίου του.
Ο Sauliere και οι αναρχικοί σύντροφοί του στη Μασσαλία, όπως σημειώθηκε παραπάνω, παρήγαγαν πλαστές ταυτότητες για να βοηθήσουν τους πολιτικούς πρόσφυγες και τους Εβραίους. Επίσης φιλοξένησαν πολλούς ανθρώπους που διέφυγαν από την κυβέρνηση του Vichy και τις ναζιστικές αρχές κατοχής. Ένα ζευγάρι που είχαν βοηθήσει, συνελήφθησαν από την αστυνομία του Vichy και εκφοβίστηκαν για να αποκαλύψουν την πηγή των πλαστών ταυτοτήτων τους. Εξαιτίας αυτού, στις 3 Αυγούστου 1943, ο Sauliere, η συντρόφισσά του Julie Vinas (η οποία ήταν Ισπανίδα πολιτική πρόσφυγας) και ένας άλλος Γάλλος αναρχικός, ο Etienne Chauvet, συνελήφθησαν από την αστυνομία του Vichy. Όταν έσπασε την πόρτα τους η αστυνομία, οι τρεις τους είχαν μόλις τυπώσει και προετοιμάζονταν να κολλήσουν την αφίσα “Θάνατος στους Βρούτους”. Τρεις άλλοι σύντροφοι που σχεδίαζαν να βοηθήσουν στην αφισσοκόλληση ειδοποιήθηκαν από έναν γείτονα εγκαίρως για να αποφύγουν τη σύλληψη.
Οι συλληφθέντες αναρχικοί ανακρίθηκαν για πέντε ημέρες, αλλά ευτυχώς δεν βασανίστηκαν. Οι άνδρες στάλθηκαν στη φυλακή Chave στη Μασσαλία και η Vinas σε ένα νοσοκομείο φυλακών.
Στη φυλακή οι Sauliere / Arru και Chauvet συναντήθηκαν με κομμουνιστές, σοσιαλιστές και γκωλικούς, οι οποίοι είχαν επίσης συλληφθεί για αντιστασιακή δράση. Οι δύο αναρχικοί επέκριναν ανοιχτά το καθεστώς Πεταίν και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν μαζί με τους κομμουνιστές στον εορτασμό για την μπολσεβίκικη επανάσταση του Οκτώβρη ή να τραγουδήσουν τα πατριωτικά τραγούδια που οι κομμουνιστές τραγουδούσαν για να εντυπωσιάσουν τους γκωλικούς δείχνοντάς τους την πίστη τους στο γαλλικό έθνος-κράτος.
Τον Μάρτιο του 1944 ορισμένοι από τους κομμουνιστές, με επικεφαλής τον Charles Poli, διοργάνωσαν μια απόδραση και κάλεσαν τους γκωλικούς κρατούμενους να συμμετάσχουν. Η απόδραση ήταν επιτυχής, αλλά επτά πολιτικοί κρατούμενοι έμειναν πίσω, πέντε, συμπεριλαμβανομένων των δύο αναρχικών, για καθαρά ιδεολογικούς λόγους. Στο βιβλίο της “Ιστορία των παρτιζάνικων ομάδων (Μ.U.R.) – Bouches-Du-Rhone – Από τον Σεπτέμβριο του 1943 μέχρι την απελευθέρωση” (που κυκλοφόρησε το 1962), η Madeleine Baudoin περιέλαβε μια συνέντευξη που είχε με τον Poli. Αυτός επιβεβαίωσε στην Baudoin ότι οι κομμουνιστές σκόπιμα εγκατέλειψαν τους αναρχικούς πίσω στη φυλακή εξαιτίας της αντιπατριωτικής τους στάσης. Ήταν ενήμερος ότι οι δύο είχαν συμμετάσχει στην αντίσταση με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής πλαστών εγγράφων για να βοηθήσουν τους ανθρώπους που διεφευγαν από τις αρχές των Ναζί και του Vichy. Ωστόσο, υποστήριξε ότι, ως κομμουνιστές, αυτός και οι σύντροφοί του αγαπούσαν τη Γαλλία και ήταν πραγματικοί πατριώτες. Θα μπορούσαν να ανεχθούν διαφορές απόψεων και θα ήσαν πρόθυμοι να βοηθήσουν ακόμη και τους μοναρχικούς με τυς οποίους μοιράζονταν την αγάπη τους για τη Γαλλία, αλλά όχι τους αντιπατριώτες αναρχικούς.
Μετά την απόδραση, οι πολιτικοί κρατούμενοι που έμειναν πίσω μεταφέρθηκαν στη φυλακή του Aix, απ΄ όπου απέδρασαν στα τέλη Απριλίου του 1944, με τη βοήθεια μιας τοπικής αντιστασιακής οργάνωσης. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Sauliere έμαθε ότι ο ίδιος και ο Chauvet είχε προγραμματιστεί να σταλούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τη φυλακή του Aix.
Στο δρόμο προς την ασφάλεια, δύο από τους δραπέτες έπρεπε να μείνουν πίσω επειδή ήταν πάρα πολύ άρρωστοι και δεν μπορούσαν να περπατήσουν την απόσταση μέχρι το σημείο όπου επρόκειτο να συναντήσουν τον τοπικό οδηγό. Εκείνοι που το έκαναν μεταφέρθηκαν στην ύπαιθρο, όπου διαμορφωνόταν μια μονάδα μακί. Οι δραπέτες ρωτήθηκαν από τον αρχηγό του FTP εάν ήθελαν να ενταχθούν ή να ακολουθήησουν το δρόμο τους. Οι δύο αναρχικοί αποφάσισαν να αποχωρήσουν από μόνοι τους για να επανέλθουν στις επαφές τους. Έτσι, μετά από λίγες εβδομάδες ανάπαυσης, δόθηκαν πλαστά έγγραφα ταυτότητας και φαγητό και προωθήθηκαν σε μια πόλη. Στη συνέχεια ο Sauliere ήρθε σε επαφή με άλλους αναρχικούς και ενώθηκε με την συντρόφισσά του Vinas, η οποία είχε απελευθερωθεί έξι μήνες νωρίτερα. Μαζί πήγαν στην Τουλούζη στα τέλη Ιουνίου 1944 και ήρθαν εκ νέου σε επαφή με άλλους αναρχικούς συντρόφους εκεί.
Οι ομάδες στην περιοχή ήταν ανενεργές από τη σύλληψη τον Αύγουστο του 1943 λόγω φόβου αστυνομικής παρακολούθησης αλλά η δραστηριότητα ανανεώθηκε μόλις οι Sauliere και Vinas ξανασυναντήθηκαν. Τον Αύγουστο του 1944, η ομάδα της Τουλούζης εξέδωσε ένα φυλλάδιο, το οποίο τυπώθηκε και διανεμήθηκε την ίδια μέρα που ο γερμανικός στρατός εκκένωνε την πόλη. Είχαν μεγάλες ελπίδες για το μέλλον – όλοι “υπέθεταν ότι το φρανκικό καθεστώς θα ανατρεόταν τώρα και μια δημοκρατία θα μπορούσε να αποκατασταθεί στην Ισπανία.
Παρ’ ότι ο Sauliere γνώριζε αρκετά καλά ότι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν θα έφερνε την κοινωνική δικαιοσύνη, πίστευε αρχικά ότι τα πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα απ’ ό,τι ήταν πριν τον πόλεμο. Ένιωσε ότι τα πράγματα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά, διότι οι άνθρωποι είχαν μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και επειδή όλοι οι πολιτικοί ιδεολόγοι είχαν υποτιμηθεί. Αλλά αργότερα αναγνώρισε ότι αυτός και οι σύντροφοί του ήταν αφελώς αισιόδοξοι και, από τη δεκαετία του 1970, δυστυχώς αναγνώρισε ότι μετά από τον πόλεμο υπήρχε λιγότερη κοινωνική δικαιοσύνη απ’ ό, τι πριν. Παρ’ όλα αυτά, ο Sauliere συνέχισε να πιστεύει ότι αυτός και οι αναρχικοί σύντροφοί του είχαν ενεργήσει όπως έπρεπε. Όταν έδωσε μια συνέντευξη στη Μασσαλία το 1970 στην Madeleine Baudoin, υποστήριξε ότι, δεδομένης της ίδιας κατάστασης, θα έκανε και πάλι όσα έκανε, αλλά θα προσπαθούσε να πάρει περισσότερα διδάγματα από την ιστορία και να μην επαναλάβει λάθη.
Μετά τον πόλεμο, ο Sauliere συνέχισε τις αναρχικές του δραστηριότητες και εγκαταστάθηκε και πάλι στη Μασσαλία. Το 1948, λόγω της αντίστασής του στη διάρκεια του πολέμου, καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση. Αλλά αυτό αναβλήθηκε επειδή ήταν σε θέση να παράγει είκοσι οκτώ ένορκες βεβαιώσεις από ανθρώπους που τον γνώριζαν στην αντίσταση.
*Από την ιστοσελίδα http://cnt-ait.info
**Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
