Στις 8 Σεπτεμβρίου πρόκειται να αναγνωστεί «κήρυγμα κατά των αμβλώσεων» σε όλες τις εκκλησίες της χώρας, μετά από σχετική απόφαση και αποστολή εγκύκλιου της Ιεράς Συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδας. Το «κήρυγμα» των σκοταδιστών ρασοφόρων έρχεται σε μια περίοδο που το δικαίωμα στην άμβλωση έχει τεθεί σε μια σειρά από χώρες είτε υπό αμφισβήτηση (π.χ. ΗΠΑ) είτε υπό νομικό περιορισμό (Πολωνία) και ενώ σε πολλά κράτη ανά τον κόσμο οι αμβλώσεις εξακολουθούν να μην αποτελούν αναφαίρετο και πάγιο κοινωνικό δικαίωμα των γυναικών.
Η εκκλησία της Ελλάδας, ενωμένη με όλο το υπόλοιπο μισογυνιστικό ρεύμα εναντίον της άμβλωσης, ανεξαρτήτου κρατικής ή θρησκευτικής προέλευσης ή πολιτικής και ιδεολογικής καταβολής, βάζει τον εαυτό της μπροστάρη στην μάχη απέναντι στις γυναίκες, αλλά και απέναντι σε κάθε λογική. Το επικείμενο κήρυγμα των εκφραστών της εκκλησιαστικής παραφροσύνης είναι ενταγμένο μέσα σε μια πατριαρχική χριστιανορθόδοξη εκστρατεία που διαρκεί εδώ και πολύ καιρό, με πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικότερο σταθμό την καθιέρωση «ημέρας αγέννητου παιδιού» και την διεξαγωγή καμπάνιας υπό τον συναισθηματικά έμφορτο τίτλο «αφήστε με να ζήσω». Βασική κατευθυντήρια στόχευση των εκκλησιαστικών επιθέσεων κατά των γυναικών είναι η ενίσχυση των πατριαρχικών σκοταδιστικών αντιλήψεων που θεωρούν την γυναίκα υπόχρεη να προστατέψει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη καθώς και «εκ φύσεως» απεσταλμένη να εκπληρώσει μέσα στον θεϊκά δημιουργημένο κόσμο των θρησκειών, έναν και μοναδικό σκοπό: αυτόν της αναπαραγωγής.
Αντιπροσωπευτικές για τον τρόπο αντίληψης των γυναικών από την εκκλησία είναι οι δηλώσεις του μητροπολίτη Δωδώνης Χρυσόστομου σύμφωνα με τον οποίον «καμία γυναίκα δεν βιάζεται χωρίς να το θέλει». Η δήλωση αυτή καταδικάστηκε υποκριτικά από την Ιερά Σύνοδο, καθόσον πρόκειται για μια δήλωση που εκθέτει επικοινωνιακά το πραγματικό περιεχόμενο της επίθεσης στην άμβλωση, το οποίο και η Ιερά Σύνοδος επιθυμεί να αποκρύψει πίσω από την δήθεν «αγάπη για την ζωή». Το περιεχόμενο αυτό δεν είναι άλλο από το μίσος της εκκλησίας για τις γυναίκες και την επιθυμία περιορισμού της ύπαρξης τους ως προσδιορισμένης αποκλειστικά από τον ρόλο της μητέρας. Η αξεδιάλυτη σχέση μεταξύ χριστιανισμού και πατριαρχίας που βρίσκεται εγγεγραμμένη τόσο στην ίδια την χριστιανική θεολογία, όσο και στην επίσημη θρησκευτική της έκφραση, πάντα θα «γλιστρά» με μισανθρωπική ωμότητα από τα θρησκευτικά χείλη, όσο κι αν επιχειρείται η απόκρυψη της μέσα από δηλώσεις «αγάπης».
Για μια ακόμα φορά αποκαλύπτεται όμως και η αξεδιάλυτη σχέση μεταξύ θρησκείας και ανορθολογισμού. Η έκτρωση δεν αποτελεί τερματισμό μιας διαμορφωμένης ζωής, όπως αντιεπιστημονικά διατείνεται η εκκλησία, η οποία άλλωστε δεν θα δίσταζε να απαγορέψει και τις προφυλάξεις χαρακτηρίζοντας τες ως «θανατώσεις» δυνητικών υπάρξεων αν είχε την επιρροή και τον ρόλο που είχε στα μεσαιωνικά χρόνια. Το παράδειγμα δεν είναι αποτέλεσμα ενός σχήματος υπερβολής. Σε παραληρηματικά χριστιανικά φυλλάδια, ακόμα και σε παραδείγματα διδασκαλιών σε κατηχητικά που πηγαίνουν μικρά παιδιά, ακόμα και η αυτοϊκανοποίηση αναφέρεται ως «δολοφονία ζωής» (sic). Εν τούτοις, η έκτρωση, ως το εμπόδισμα ανάπτυξης μιας εν δυνάμει ζωής αποτελεί μια ηθικά έγκυρη πράξη διαφύλαξης της ίδιας της ζωής. Της ζωής τόσο της γυναίκας που υπόκειται μια μη επιθυμητή εγκυμοσύνη, όσο και πιθανά του παιδιού. Είναι προφύλαξη ζωής μέσα στον υπαρκτό κόσμο, τον μόνο κόσμο που υπάρχει και τον μόνο που θα ζήσουμε : αυτόν που δεν τον έφτιαξαν οι θεοί των θρησκειών για να αποφασίζουν οι εν γης εκπρόσωποι τους για το πώς θα ζήσουμε. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, η έκτρωση είναι κοινωνικό δικαίωμα της κάθε γυναίκας και μόνον αυτή είναι υπεύθυνη να αποφασίσει αν θα εξελίξει ή όχι την εγκυμοσύνη της.
Οι επίσημοι εκπρόσωποι των θρησκειών δεν έχουν ούτε το ηθικό ούτε το κοινωνικό δικαίωμα να υμνούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν την ιστορία των δογμάτων τους, η επιβολή των οποίων οδήγησε σε εκατομμύρια θανάτους ανθρώπων γεννημένων και όχι αγέννητων ανά τους αιώνες. Η ορθόδοξη εκκλησία αντιμάχεται τις εκτρώσεις θεωρώντας τες «δολοφονίες» την ώρα που δεν της καίγεται καρφί για τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς, τους θανάτους από την πείνα και τον πόλεμο, τις κρατικές δολοφονίες και τις ταξικές αυτοκτονίες. Οι ρασοφόροι “υμνητές” της ανθρώπινης ζωής, στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) για την φτώχεια, την ταξική ανισότητα και την κοινωνική αδικία ανάμεσα στους ανθρώπους. Εξάλλου, αποστολή των θρησκειών ποτέ δεν ήταν η άμβλυνση της δυστυχίας στον κόσμο, αλλά η διαπαιδαγώγηση των λαών στο ψέμα, η πλήρης υλική και πνευματική υποδούλωση.
Απέναντι στα κελεύσματα της εκκλησίας, εμείς εντοπίζουμε όλες τις ηθικές αξίες στην εμπράγματη ύλη και όχι στην θρησκευτική πλάνη και τους ρασοφόρους ιεροκήρυκες της. Δεν υπάρχει τίποτε το «αξιακά υψηλό» στον ένθεο νοητό κόσμο της θεολογικής πνευματικής παρακμής. Η ιδεαλιστική ανύψωση στον θεό είναι η συνεχής πτώση στον υλικό κόσμο. Τα υψηλά ιδανικά, τα σχετιζόμενα με την κοινωνική μας ύπαρξη και όχι με το «θείο», βρίσκονται ενσωματωμένα στον υλικό κόσμο. Είναι παράγωγα της κινούμενης και διαλεκτικά εξελισσόμενης ύλης που στοχάζεται, διερευνά, διοχετεύει και αναπτύσσει την γνώση που οι θεολόγοι (θρησκευτικοί και μη) θέλουν να θάψουν κάτω από τον αόρατο συμβολικό τους κόσμο. Αυτή η γνώση και αυτά τα ιδανικά ως προϊόντα της ύλης, είναι που μπορούν να αποτελέσουν ένα επαναστατικό όπλο απέναντι στον σκοταδιστικό οπισθοδρομισμό της εκκλησίας, των φασιστών, των ακραίων ιδεαλιστών.
Τέλος, η επίθεση που δέχεται το δικαίωμα της άμβλωσης μας υπενθυμίζει εκτός των άλλων ότι μέσα στον καπιταλισμό και το κράτος η εκμετάλλευση των επιστημονικών επιτευγμάτων (όπως αυτό της άμβλωσης) προς όφελος της κοινωνίας θα είναι πάντα επισφαλής. Τόσο η ταξική εργαλειοποίηση της επιστήμης για την μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου και την μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης, όσο και η αμφισβήτηση της επιστημονικής γνώσης και αντικειμενικής αλήθειας από τους κάθε λογής σκοταδιστές, σχετικιστές και ιδεαλιστές, πάντα θα υπονομεύει τον θετικό χαρακτήρα των αποτελεσμάτων της επιστημονικής προόδου. Η Κοινωνική Επανάσταση και η σχεδιασμένη οικοδόμηση της ακρατικής και αταξικής αναρχικής κοινωνίας πάνω στα συντρίμμια του καπιταλισμού και του κράτους είναι ο μόνος δρόμος για την ένταξη της επιστήμης στους σκοπούς της κοινωνικής ανάπτυξης, για την συλλογική ωφέλεια και την ευημερία όλων.
Ούτε θεοί ούτε αφέντες
Ούτε δούλες ούτε κυρές
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού
