Πλωτίνος Ροδοκανάκης – Ένας έλληνας αναρχικός -, Τέος Ρόμβος

Στα 1861 ένας Έλληνας αναρχικός, ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης, ταξιδεύει από την Ευρώπη στον Νέο Κόσμο. Έχει σπουδάσει ιατρική στη Βιέννη και στο Βερολίνο, φιλοσοφία στο Παρίσι και είναι γαλουχημένος με τις φιλοσοφικές ιδέες και τις πολιτικές θεωρίες της εποχής. Επηρεασμένος από τον Σαιν Σιμόν, τον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν και τον Κάρολο Φουριέ φτάνει στο Μεξικό με σκοπό να εφαρμόσει τις ιδέες του Σοσιαλισμού για τις οποίες αγωνίστηκε με συνέπεια επί 25 χρόνια. Στη χώρα αυτή ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης μπόλιασε ιδέες που αλλού δύσκολα γίνονταν κατανοητές. Το όνομα του Πλωτίνου Ροδοκανάκη θα φωτίζει το όραμα για Ισότητα και Δικαιοσύνη των ξεχασμένων της μεξικανικής γης, δίπλα σ’ εκείνο του Εμιλιάνο Ζαπάτα, που παραμένει ο θρυλικός ήρωας των απόκληρων του Μεξικού και που στο όνομά του εξεγείρονται ακόμα και σήμερα οι καταπιεσμένοι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το ανά χείρας βιβλίο ανήκει σ’ εκείνα που δημιουργούν αμηχανία στον εκδότη, αλλά και μεγάλη ευχαρίστηση στον αναγνώστη. Κάθε εκδοτικός οίκος θέλει να έχει επιτυχημένες σειρές, να εντάσσει τα βιβλία του σε κατηγορίες: «Ελληνική Λογοτεχνία», «Ξένη Λογοτεχνία», «Ιστορία» κ.λπ. Υποθέτω πως το ίδιο πρόβλημα θα είχε και ο εκδοτικός οίκος με το βιβλίο του «αιρετικού» συγγραφέα Τ. Ρόμβου, για τον -άγνωστο στην Ελλάδα- Πλωτίνο Ροδοκανάκη, κλασικό αναρχικό φιλόσοφο του 19ου αιώνα, θεμελιωτή του αναρχικού κινήματος στο Μεξικό και έναν από τους ιδρυτές του εργατικού-επαναστατικού κινήματος σ’ αυτή τη χώρα, που τόσο τον αναγνωρίζει και τον τιμά. Θα έπρεπε να φτάσει ο 21ος αιώνας για να τον γνωρίσουν οι συμπατριώτες του εδώ στην Ελλάδα, χάρη στη δημιουργική τρέλα του Ρόμβου, που δέκα ολόκληρα χρόνια γύριζε τον κόσμο ερευνώντας αρχεία, βιβλιοθήκες, ακόμα και νεκροταφεία, για να βρει στοιχεία για τη ζωή του Ροδοκανάκη.
Το συγγραφικό έργο του Ροδοκανάκη περιλαμβάνει βιβλία και άρθρα που κάποτε θα πρέπει να μεταφραστούν και στα ελληνικά. Για τη δράση του στο Μεξικό έχουμε κάποιες μαρτυρίες, έστω και ελλιπείς. Για την ίδια τη ζωή του υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία ούτε καν μία φωτογραφία του. Δεν έγραψε αυτοβιογραφία, όπως ο Τρότσκι, και το αιμοσταγές καθεστώς του δικτάτορα Ντίαζ δεν επέτρεψε στους συντρόφους και τους μαθητές του να περισυλλέξουν τη μνήμη του και να την καταθέσουν γραπτώς. […] (Από τον πρόλογο του Περικλή Κοροβέση)