Είμαστε 2 φυλακισμένοι-πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας που έδρασε στο διάστημα 2003-2017 και ανέλαβε την ευθύνη για 18 ενέργειες-επιθέσεις εναντίον στόχων του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές και ένοπλες επιθέσεις ενάντια στα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας, το Χρηματιστήριο Αθηνών, στην Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τράπεζες, αστυνομικά τμήματα, σε αστυνομικούς των ΜΑΤ (Μονάδες Αντιμετώπισης Ταραχών-ειδικές δυνάμεις καταστολής εξεγέρσεων και διαδηλώσεων). Έχει αναλάβει επίσης την ευθύνη για απόπειρα εναντίον υπουργού δημοσίας τάξης και την επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα ενώ το 2016 η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα επιχείρησε αεροπειρατεία ελικοπτέρου με σκοπό την απόδραση από τις φυλακές του συντρόφου Μαζιώτη (καθώς και άλλων κρατουμένων) για τη συνέχιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα.
Στη διάρκεια της δράσης μας έχουμε χάσει ένα Σύντροφο, τον Λάμπρο Φούντα ο οποίος σκοτώθηκε στις 10 Μαρτίου 2010 σε συμπλοκή με την αστυνομία κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης.
Εκείνη την περίοδο ο Ε.Α είχε ξεκινήσει δράση ενάντια στην παγκόσμια οικονομική κρίση και την επιβολή των δανειακών συμβάσεων στην Ελλάδα.
Έχουμε αναλάβει από τις πρώτες μας συλλήψεις το 2010 την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μας στον Επαναστατικό Αγώνα και έχουμε υπερασπιστεί δημόσια και σε όλες τις δίκες εναντίον της οργάνωσής μας τη δράση μας και όλες τις ενέργειες της οργάνωσης. Έχουμε υπερασπιστεί την πολιτική της ένοπλης επαναστατικής δράσης εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου. Έχουμε υπερασπιστεί τον στόχο της Κοινωνικής Επανάστασης για την ανατροπή του οικονομικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση που θα βασίζεται σε μια συνομοσπονδία κοινοτήτων (κομμούνων).
Στη διάρκεια της δράσης μας έχουμε επικηρυχθεί 2 φορές. Η πρώτη φορά ήταν το 2007 όταν το State Department των ΗΠΑ επικήρυξε τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα με 1.000.000 δολάρια και το ελληνικό κράτος με 800.000 ευρώ αμέσως μετά την επίθεση της οργάνωσης με αντιαρματική ρουκέτα στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. Η δεύτερη φορά ήταν το 2014, όταν το ελληνικό κράτος επικήρυξε εμάς τους δύο προσωπικά με 1.000.000 ευρώ τον καθένα μας. Η επικήρυξη έγινε ενώ εμείς βρισκόμασταν στην «παρανομία» στην οποία περάσαμε μετά την αποφυλάκισή μας το 2011 η οποία έγινε αφού είχε εκπνεύσει η 18μηνη προφυλάκισή μας χωρίς να έχουμε ακόμα δικαστεί (με βάση το ελληνικό Σύνταγμα δεν γίνεται να κρατηθεί προφυλακισμένος/η κανένας/καμία πάνω από 18 μήνες). Η επικήρυξη έγινε μετά τη βομβιστική επίθεση που πραγματοποίησε το 2014 ο Επαναστατικός Αγώνας με παγιδευμένο αυτοκίνητο με 75 κιλά εκρηκτικά στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας στην Αθήνα όπου στεγαζόταν και το γραφείο του ΔΝΤ. Η ενέργεια αυτή ήταν απάντηση στις δανειακές συμβάσεις που είχε πραγματοποιήσει το ελληνικό κράτος από το 2010 κατόπιν πίεσης των υπερεθνικών θεσμών: Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (τρόικα). Η επίθεση αυτή είχε αναληφθεί με το όνομα Επαναστατικός Αγώνας-Κομάντο Λάμπρος Φούντας, ενέργεια για την οποία όταν συλληφθήκαμε καταδικαστήκαμε πρωτόδικα σε ισόβια, ποινή η οποία αναιρέθηκε στο εφετείο.
Μετά από 8 μακροχρόνιες δίκες (4 δίκες σε πρώτο βαθμό και 4 εφετεία) και για τις 18 ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, έχουμε καταδικαστεί σε πολλές δεκάδες χρόνια τα οποία συγχωνεύονται και εκτίονται τα 20 χρόνια.
Πέρα όμως από την καταδίκη μας, αντιμετωπίσαμε και μια άλλη πιο απεχθή διάσταση της κρατικής καταστολής όταν στο στόχαστρο του πολέμου εναντίον μας, το ελληνικό κράτος έβαλε το ίδιο μας το παιδί. Όταν συλληφθήκαμε για πρώτη φορά το 2010 η συντρόφισσα Ρούπα ήταν 6 μηνών έγκυος και ο γιος μας γεννήθηκε μετά από λίγους μήνες στη φυλακή. Το 2012 περάσαμε στην «παρανομία» πριν τελειώσει η 1η δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα (2011-’13) όπου καταδικαστήκαμε ερήμην σε 50 χρόνια. Ο γιος μας όλα αυτά τα χρόνια παρέμεινε μαζί μας μέχρι τη σύλληψη της συντρόφισσας τον Ιανουάριο του 2017 (είχε ήδη προηγηθεί η σύλληψη του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη τον Ιούλιο του 2014). Όταν συνελήφθη η συντρόφισσα, η αστυνομία αντί να παραδώσει τον γιο μας στους συγγενείς μας, με εισαγγελική εντολή τον μετέφερε σε κλειστή ψυχιατρική πτέρυγα με αστυνομική φρούρηση και χωρίς να επιτρέπουν επισκεπτήριο τις πρώτες ημέρες. Στόχος του ελληνικού κράτους ήταν να μας ασκήσει τη μέγιστη δυνατή πίεση και να σπάσει τη γονεϊκή σχέση που έχουμε με τον γιο μας γι’ αυτό και μας αφαίρεσε την γονική μέριμνα από τη πρώτη στιγμή που συνελήφθη η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα επικαλούμενο τη δράση και τις καταδικαστικές αποφάσεις που είχαμε. Αυτό το πρωτοφανές γεγονός προκάλεσε κοινωνικά πολύ αρνητική εντύπωση και μετά από ολιγοήμερη απεργία πείνας και δίψας που κάναμε και τις κινητοποιήσεις συντροφισσών/συντρόφων, τελικά, το ελληνικό κράτος παρέδωσε το γιο μας στους συγγενείς μας. Στη συνέχεια όμως με απόφαση δικαστηρίου μας αφαίρεσε την επιμέλεια.
Ήδη βρισκόμαστε, ο ένας 10 και πλέον χρόνια στη φυλακή και η συντρόφισσα σχεδόν 8 χρόνια με δικαίωμα αίτησης αναστολής στα 3/5 της ποινής, δηλαδή στα 12 χρόνια όπου μπορούν να συμπεριλαμβάνονται επιπλέον υπολογισμός χρόνου εργασίας μέσα στη φυλακή.
Ήδη ο σύντροφος Μαζιώτης έχει συμπληρώσει αυτό το όριο μαζί με εργασία εδώ και πάνω από 1 χρόνο. Το συμβούλιο αναστολών όμως έχει απορρίψει τουλάχιστον 2 φορές τη χορήγηση αναστολής και αποφυλάκισης, ενώ αγνοεί το τρίτο αίτημά του. Επιπλέον εκτός από τη καταδίκη των 20 ετών, έχουμε καταδικαστεί και σε υπέρογκες χρηματικές ποινές. Το τελευταίο διάστημα έρχονται στο προσκήνιο αυτοί οι «λογαριασμοί» του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων των δικαστηρίων (8 δικαστήρια συνολικά) καθώς και χρηματικές ποινές και δικαστικά έξοδα από στρατοδικεία του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη λόγω της ολικής άρνησης στράτευσης που είχε κάνει όταν στα 18 του χρόνια είχε κληθεί να υπηρετήσει στο στρατό. Συνολικά το ύψος αυτών των χρεών φθάνει τις 70.000 ευρώ.
Συντρόφισσες/σύντροφοι, έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας στον αγώνα εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου, στον αγώνα για την Επανάσταση και έχουμε πληρώσει και εξακολουθούμε να πληρώνουμε ένα σκληρό τίμημα –όπως άλλωστε το αναμέναμε– όταν κάναμε τις επιλογές μας.
Οι δυσκολίες από τις μακροχρόνιες φυλακίσεις όπως στην περίπτωσή μας, δεν αφορούν μόνο σε αυτούς που τις βιώνουν, αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον τους, ιδίως αν πρόκειται για ανήλικα παιδιά και ηλικιωμένους. Αυτές οι δυσκολίες για μας ήταν και είναι οι σημαντικότερες. Ιδίως αυτή την περίοδο που συγγενικό μας πρόσωπο αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Πιο συγκεκριμένα η μητέρα της συντρόφισσας Ρούπα και γιαγιά του γιου μας που έχει την επιμέλεια του παιδιού μας, είναι υπερήλικη με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας. Χάρι σε αυτήν και την αδελφή της συντρόφισσας Ρούπα που και αυτή έχει την επιμέλεια, ο γιος μας δεν κατέληξε σε ίδρυμα και μεγαλώνει σε σταθερό και ασφαλές περιβάλλον.
Η οικονομική βοήθεια που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων υγείας και της στήριξης του συγγενικού περιβάλλοντός μας είναι ό, τι πιο σημαντικό για μας αυτή την περίοδο.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι του Επαναστατικού Αγώνα
Πόλα Ρούπα, Γ΄ πτέρυγα γυναικείων φυλακών Θήβας
Νίκος Μαζιώτης, Δ΄ πτέρυγα φυλακές Δομοκού
(Mail επικοινωνίας αλληλέγγυων: allilegioi-ea@riseup.net, solidarity-revolution@riseup.net)
–
Text of the anarchists political prisoners Pola Roupa and Nikos Maziotis in Greece
We are two imprisoned political prisoners, members of the armed anarchist organization Revolutionary Struggle, which operated between 2003 and 2017. During that time, we took responsibility for 18 actions and attacks against various targets related to the political and economic regime, the state, and capital. The Revolutionary Struggle claimed responsibility for bombings and armed attacks targeting the Ministries of Finance and Labour, the Athens Stock Exchange, the Bank of Greece, the International Monetary Fund office, banks, police stations, as well as the suppression of riots and demonstrations by the riot police (MAT). Additionally, the organization took credit for an attempted attack on the Minister of Public Order and an attack on the US Embassy in Athens using an anti-tank rocket. In 2016, our comrade Pola Roupa attempted a helicopter hijacking to facilitate the escape of comrade Maziotis and other prisoners, with the aim of continuing the actions of the Revolutionary Struggle.
During our action, we tragically lost a comrade named LambrosFoudas. He was killed on March 10, 2010, during a clash with the police while engaging in the organization’s preparatory action. This incident occurred during a time when the Revolutionary Struggle had initiated actions against the global financial crisis and the enforcement of loan agreements in Greece.
Since our initial arrests in 2010, we have consistently taken political responsibility for our involvement in the Revolutionary Struggle. Throughout the numerous trials we have faced, we have publicly defended our actions as well as those of our organization. We have staunchly supported the policy of armed revolutionary action against both the state and capital. Additionally, we have advocated for the Social Revolution, aiming to overthrow the current economic-political system of power and establish an egalitarian society free from class distinctions. Our vision entails a confederation of communities (communes) as the foundation for this transformative and classless social organization.
During the course of our actions, we have received awards on two occasions. The first award came in 2007 when the US State Department offered a reward of 1,000,000 dollars for information leading to the capture of Revolutionary Struggle members. Additionally, the Greek state provided a reward of 800,000 euros immediately after the organization’s attack on the US embassy in Athens using an anti-tank rocket. The second award was bestowed upon both of us personally in 2014 by the Greek state where the two of us were awarded personally with 1,000,000 euros each. It’s important to note that this proclamation occurred while we were in a state of “illegality,” which we experienced after our release in 2011. This release came after our 18-month pre-trial detention had expired, as the Greek Constitution prohibits keeping individuals in pre-trial detention for more than 18 months without trial.
The proclamation was issued in response to the bombing that took place in 2014, orchestrated by the Revolutionary Struggle. The attack involved a car bomb containing 75 kilograms of explosives, targeting the building of the Supervisory Directorate of the Bank of Greece in Athens, which also housed the IMF office. The motive behind this action was to express opposition to the loan agreements that the Greek state had entered into since 2010, following pressure from supranational institutions such as the European Central Bank, European Commission, and International Monetary Fund (commonly referred to as the troika). Following our arrest, we initially received a life imprisonment sentence for our involvement in this operation. However, the appeals court subsequently overturned this sentence. After enduring a grueling legal process consisting of eight lengthy trials (including four trials of the first degree and four appeals court hearings), we have been handed down multiple sentences totaling many tens of years. These sentences have been consolidated and extended to a cumulative term of 20 years.
In addition to our convictions, we also faced an appalling form of state repression when the Greek government targeted our own child in their war against us. When we were first arrested in 2010, the comrade Pola Roupa was six months pregnant, and our son was born a few months later while we were in prison. In 2012, we went into hiding before the conclusion of the first trial against the Revolutionary Struggle (2011-2013), where we were sentenced in absentia to 50 years.Our son remained with us throughout these years until my partner was arrested in January 2017 (the comrade Nikos Maziotis had already been arrested in July 2014). Instead of handing over our son to our relatives, the police, acting on the prosecutor’s orders, transferred him to a closed psychiatric ward under police guard. Initially, they did not allow any visitors for several days. The purpose of the Greek state’s actions was to exert maximum pressure on us and disrupt the parental relationship we had with our son. They stripped us of our parental rights from the moment my partner Pola Roupa was arrested, citing our actions and convictions.This unprecedented incident caused significant outrage in society. After several days of hunger and thirst strikes on our part and the mobilization of our comrades and partners, the Greek state eventually returned our son to our relatives. However, through a court decision, custody was subsequently taken away from us.
We have already spent more than 10 years in prison, with one of us nearing 8 years. According to the right to apply for parole after serving 3/5 of the sentence, we should be eligible for release after 12 years, taking into account additional calculation of work time completed in prison. Comrade Maziotis has already surpassed this limit, along with one year of work done, yet the suspension board has rejected the granting of suspension and parole on at least two occasions, and has disregarded his third request.In addition to our 20-year sentences, we have also been burdened with exorbitant fines. Recently, the state’s “bills” have become a pressing issue, encompassing court costs from eight separate trials, as well as fines and court costs from military courts regarding comrade Nikos Maziotis. These military court expenses stem from his total refusal to perform military service when he was called up at the age of 18. The cumulative amount of these debts has reached 70,000 euros.
Comrades, we have devoted our lives to the battle against the state and capital, fighting for the cause of revolution. We have willingly and knowingly paid, and continue to pay, a significant price for the path we have chosen. This is a burden we anticipated from the very beginning, and we accept it without hesitation.
The challenges stemming from long-term imprisonment, as in our case, extend beyond our own personal experiences. They profoundly affect our family environment, particularly when there are young children and elderly individuals involved. These difficulties have been and continue to be of utmost importance to us. This is especially true in the current circumstances, as one of our relatives is grappling with severe health issues. Specifically, it is our partner Rupa’s mother and our son’s grandmother who has assumed custody of our child. Despite her advanced age and fragile health condition, she, along with Rupa’s sister, who also shares custody, have ensured that our son did not end up in an institution. Thanks to their dedicated care, he is growing up in a stable and secure environment.
At this critical juncture, what is of utmost importance to us is the provision of financial assistance that can contribute to the treatment of our relative’s serious health issues and provide support to our family. This support is what we prioritize and consider crucial during these challenging times.
Pola Roupa, 3rd wing of Thebes women’s prison (Greece)
Nikos Maziotis, 4th wing of Domoko prison
The political prisoners of Revolutionary Struggle
Αναδημοσιεύση από athens.indymedia.org
